Δεν ευθύνεσαι για το ασυνείδητο συναίσθημα, όμως το εν λόγω συναίσθημα έχει ένα μήνυμα να σου μεταδώσει...Και αυτό το μήνυμα είναι ότι το σώμα σου ποθεί κάποιον άλλον.Δεν είσαι υποχρεωμένη να το ασπαστείς, ούτε να κάνεις όπως σου λέει. Από την άλλη, ούτε θα ήσουν ανήθικη αν έκανες το παραπάνω. Δεν είναι εκεί το θέμα.Είναι ότι, είναι ανόητο να κλείνεις τα μάτια, λέγοντας "τί είναι αυτό που το λένε αγάπη".Αλλά αφού το θέτεις έτσι, οκ, η αγάπη μας περικλείει ολόκληρους, σε ψυχή και σώμα. Αν ήσουνα 40 παντρεμένη, *μπορεί* να έλεγα οκ, δεν είναι απαραίτητο, έκανες σεξ μέχρι που σου βγήκανε τα μάτια, το χόρτασες, πάει, δε σε συγκινεί πια (ακόμα και αν η σοφή Θεοπούλα διακήρυσσε "το σεξ δεν κόβεται").Αλλά δεν είσαι.Και, αν σε μία κατά τα άλλα καλή σχέση, το σεξ δε μας συγκινεί, αυτή λέγεται φιλική σχέση.Ίσως ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουμε στις σχέσεις (χωρίς να βγάζω τον εαυτό μου απ'έξω), είναι ότι βλέπουμε τις ανάγκες μας αποσπασματικά: Θέλω ένα καλό παιδί, αλλά τί να κάνουμε που τα καλά παιδιά δε μου βγάζουν διάθεση για σεξ; ή το αντίθετο. Μπορεί και από εκεί να βγήκε το γλοιώδες ανέκδοτο "πόσες γυναίκες χρειάζονται για να ικανοποιήσουν έναν άντρα: μία για την κουζίνα, μία για το κρεβάτι, μία για την κουβέντα..."Η πραγματικά καλή σχέση είναι αυτή στην οποία οι ανάγκες σου σε κάθε επίπεδο βρίσκουν ανταπόκριση. Μπορεί όχι την Τέλεια, καθώς ο Τέλειος δεν υπάρχει, αλλά αρκετή. Και η σεξουαλικότητα είναι και αυτή μία ανάγκη σου. Όπως σου εξηγεί το σώμα σου, από το γεγονός ότι γλυκοκοιτάζεις τον δίπλα.