Μμμ, το ξαναδιάβασα και δεν θα έλεγα ότι τα περιστατικά είναι συγκεκριμένα, όχι ότι αλλάζει κάτι στην τοποθέτησή μου, όλα περιγράφονται υπό το δικό του/της πρίσμα.Μα εννοείται ότι έχω δει απίστευτα πράγματα στον ιδιωτικό τομέα και αν θες έχω νιώσει και προσωπικά αδικία, παραπάνω της μία φοράς. Αυτό που λέω για κάθε εργαζόμενο είναι α) να ξέρει πού πρέπει να απευθυνθεί αν νιώθει αδικία - και όχι μόνο σε ανωτέρους, βάζω και ανθρώπινο δυναμικό και νομική υποστήριξη αν μιλάμε για κάτι επαχθές β) να είσαι έτοιμος για όλα τα ενδεχόμενα, μπορεί να δικαιωθείς, μπορεί και όχι και γ) αν δεν δικαιωθείς, εχεις το δικαιώμα της επιλογής να μείνεις -σε γνώση της αδικίας - ή να φύγεις. Και αν μείνεις, να ξέρεις τους άλλους λόγους για τους οποίους μένεις. Κοινώς, το να γκρινιάζεις χωρις να ενεργείς σε κάνει απλά γκρινιάρη, και ας έχεις τα χίλια δίκια. (ή παθητικό παρατηρητή, όπως τον/την του 1, που επίσης δεν επικροτώ ως στάση, ειδικα όταν αφορά τόσες ώρες της ημέρας μιας ολόκληρης δεκαετίας). Αυτό δε, το πώς συμπεριφέρεσαι σε μια άνιση κατάσταση, δεν είναι μόνο για τη δουλειά, αλλά στάση ζωής. Προσωπικά δεν μπορώ να μεμψιμοιρώ για κάτι σε χρόνια βάση, σημαίνει ότι δεν κάνω κάτι για να αλλάξει αυτό που με ενοχλεί. Επομένως, ναι, είμαι πιο σκληρή και σε οσους αντιλαμβάνομαι ότι το κάνουν.