#7 Παραθέτω απλά την άποψή μου, με σεβασμό πάντα στην αναγνώστρια που έστειλε το θέμα. (ίσως να είναι αυτονόητο, αλλά επειδή το θέμα είναι πολύ ευαίσθητο και, ίσως, κάποια σημεία της άποψής μου να βρίσκουν εντελώς αντίθετη την αναγνώστρια, ένιωσα την ανάγκη να το τονίσω.)Καταρχάς τα συλλυπητήριά μου για την απώλειά σου. Έχω μια ιδέα για το πόσα ερωτηματικά αφήνει μια αυτοκτονία, και ελπίζω να μπορέσεις να συμφιλιωθείς με αυτά κάποια στιγμή. Αυτό το λέω γιατί ποτέ δεν πρόκειται να μάθεις τους λόγους για τους οποίους ο ξάδερφός σου επέλεξε να τελειώσει τη ζωή του. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι εικασίες, για τις οποίες δεν θα σιγουρευτείς ποτέ και οι οποίες το μόνο που θα σου προσφέρουν είναι μια μόνιμη πίκρα και ένα μίσος προς τα πρόσωπα που εσύ θεωρείς υπεύθυνα (τη θεία σου εν προκειμένω). Δυστυχώς, αυτό το μίσος θα βαραίνει εσένα, τη δική σου τη ζωή, και όχι της θείας σου. Η συγχώρεση δεν είναι μια 'χάρη' που κάνουμε στον άλλο που μας έβλαψε, είναι μια 'χάρη' που κάνουμε στον εαυτό μας. Όποιος σου πει πως βασανίζεται γιατί δεν τον έχεις συγχωρήσει για κάτι που σου έχει κάνει, σου λέει ψέματα. Ζητάει τη συγχώρεσή σου ενώ στην πραγματικότητα είναι εκείνος που δεν μπορεί να συγχωρήσει τον εαυτό του. Δεν σε προτρέπω να συγχωρήσεις τη θεία σου, και να το έκανα δηλαδή δεν θα είχε νόημα. Η συγχώρεση δεν είναι κάτι που το παίρνεις μια μέρα απόφαση και το κάνεις. Δεν γίνεται τόσο συνειδητά. Είναι κάτι που θέλει πολλή εσωτερική διεργασία και χρόνο για να ωριμάσει μέσα σου και τότε, ναι, έρχεται μια μέρα που απλά συνειδητοποιείς ότι στη θέση του μίσους υπάρχει γαλήνη. Αυτό είναι η συγχώρεση. Η αντικατάσταση του μίσους με τη γαλήνη μέσα σου, για σένα, όχι για τον άνθρωπο που σε πλήγωσε. Οπότε μην αναφέρεσαι στη συγχώρεση σαν κάτι που θα έκανες εσύ στη θεία σου, αλλά σαν κάτι που θα έκανες εσύ στον εαυτό σου. Να έχεις πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι, όσο σίγουρη κι αν είσαι για τη δυσλειτουργικότητα της οικογένειας του ξαδέρφου σου, δεν ξέρεις ποτέ τι τον οδήγησε σε αυτή την απόφαση. Σίγουρα έχουν υπάρξει και πιο δυσλειτουργικές οικογένειες από την δική του και σίγουρα από αυτές τις οικογένειες δεν επέλεξαν όλα τα παιδιά την αυτοκτονία. Τα άτομα που παίρνουν αυτή την απόφαση έχουν ψυχολογικά θέματα, τα οποία ίσως δημιουργούνται από το περιβάλλον τους, ή ίσως φουντώνουν περισσότερο από το περιβάλλον τους και τα οδηγούν σε τέτοιες αποφάσεις. Είναι σημαντικό να θυμάσαι όμως πως η λέξη 'δημιουργούνται' κρύβει έναν κίνδυνο. Να στερήσεις από το άτομο που αυτοκτόνησε τις ευθύνες του. (και εδώ ίσως να γίνω δυσάρεστη για αρκετούς)Η αυτοκτονία δεν είναι δολοφονία. Μπορεί να μοιράζονται το μερίδιο ευθύνης περισσότερα άτομα από τον αυτόχειρα, αλλά δεν τον σκότωσαν αυτοί. Ήταν μια απόφαση που πάρθηκε μετά από πολλή σκέψη (συνήθως), ακόμα κι αν αυτή η σκέψη δεν ήταν καθαρή. Είναι άδικο προς όλους (συμπεριλαμβανομένου και του αυτόχειρα) να κατηγορείς μόνο τους άλλους γι' αυτή του την απόφαση. Όσο κι αν είχε επηρεαστεί από τους συνυπευθύνους του, η τελική απόφαση ήταν δική του. (όπως κι άλλες αποφάσεις καθ'όλη την διάρκεια της αλληλεπίδρασης του μαζί τους, όπως τα όρια που έθετε και τα δικαιώματα που τους έδινε επάνω του.) Έχει ευθύνη για όλα αυτά, ακόμη κι αν οι συνυπεύθυνοί του ήταν τέρατα. Απλά μειώνεται η δική του και αυξάνεται η δική τους. Δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω τη θεία σου, δεν χρειάζεται εξάλλου. Όπως προείπα, δεν θα μάθεις ποτέ σε τι βαθμό έφταιγε, ούτε είσαι εσύ ικανή να το κρίνεις. Απλά πιστεύω πως είναι σημαντικό να το θυμάσαι. Ο ξάδερφός σου είχε ευθύνες για την κατάληξή του. Είναι σημαντικό να το θυμάσαι γιατί αυτό είναι σεβασμός. Δεν ήταν το απόλυτο έρμαιο στα χέρια της μητέρας του. Μην τον έχεις στο μυαλό σου έτσι. Υ.Γ. Αν φάνηκε σε οποιοδήποτε σημείο του ατελείωτου μονολόγου μου πως κατηγορώ τον ξάδερφό σου για κάτι, σε βεβαιώ πως δεν ήταν καθόλου αυτός ο σκοπός μου και δεν το υπονόησα καν. Και πάλι συλλυπητήρια, και σε σένα και στη θεία σου.
