Ρε παιδιά, δε ξέρω... Εγώ που έκανα την ερώτηση και που διάβασα και του Μπουκάι και αυτό του Μπουσκάλια, που μου το χάρισε ο νονός μου όταν ήμουν σε σχολική ηλικία, έτσι, σαν δώρο, δε τα βρήκα και τόσο άσχημα, ίσως διότι τα διάβασα σε ηλικίες προ ωρίμανσης και ενηλικίωσης ένα πράμα, που τότε δεν είχα την κρίση να δω την ύπουλη πλευρά που λέει η Λένα (αθώο παιδί γαρ), αλλά σα να μου έδωσαν απλά κάποιες βασικές κοινά αποδεκτές αλήθειες και αρχές (καλοσύνη, αγάπη κλπ.) που τηρώ ακόμα και σήμερα στο μέτρο του δυνατού και διανθίζοντάς τες εννοείται με την πονηριά και την εμπειρία των μετέπειτα χρόνων, ώστε να μην πιάνομαι και κορόιδο, ούτε και να αγαπάω όλο τον κόσμο, εκεί που δεν πρέπει. Από κει και πέρα δε τα πήρα και τόσο σοβαρά, να τα κάνω βίβλο. Μικρά ευχάριστα αναγνώσματα είναι, αλλά όταν με πιάνουν ας πούμε μικρές θλίψεις για ανούσια πράματα, π.χ. στην δουλειά, αμέσως προσπαθώ όπως λένε να σκέφτομαι θετικά και τι καλό θα μπορούσα να βγάλω από μια κατάσταση. Μετά ισιώνω και λέω "μα τι βλάκας είσαι που κάθεσαι και στεναχωριέσαι για τέτοια πράματα". Αλλιώς θα έπρεπε να είμαι συνεχώς με ψυχοφάρμακα! Θέλω να πω, ότι παρόμοια αναγνώσματα με μάθανε να μην παίρνω τον εαυτό μου και τα πράματα τόσο σοβαρά, ότι υπάρχουν πολύ σημαντικότερα πράματα από μικρότητες της καθημερινότητας και εμένα προσωπικά δε με χάιδεψαν, ούτε μου θρέψαν τον εγωισμό. Τι να πω, με λάθος τρόπο τα διάβασα;! Με βάση αυτά που λέει η Λένα, ευτυχώς που πήρα μόνο τα θετικά στοιχεία τους, όποια και αν είναι αυτάΣυμφωνώ παρόλα αυτα ότι δε μπορούμε να σκεφτόμαστε όλη την ώρα θετικά και ότι αυτά τα βιβλία δεν είναι και ότι επιστημονικότερο για ανθρώπους που πραγματικά έχουν σοβαρά προβλήματα και χρειάζονται επαγγελματική παρακολούθηση και όχι ανάλαφρα βιβλία αυτοβοήθειας. Για τις περγαμηνές του Μπουκάι ομολογώ επίσης, ότι ειλικρινά, όπως είπα, δε τον πήρα τόσο τις μετροιτις για να ψάξω ποιός είναι...