Kάποιοι λόγοι που πιθανολογώ ότι υπάρχουν τραβηγμένοι από προσωπική εμπειρία και εξομολογήσεις φίλων:-Εγωισμός. Πονάει να παραδεχτείς ότι έκανες λάθος ή και να φύγεις σαν χαμένος δηλ. να το τελειώσει ο άλλος. Όχι, θα τα ξαναβρούμε μέχρι να νιώσω καλά για να σε χωρίσω εγώ/ δεν είναι κακός/η για μένα απλά δεν τον/την ξέρεις όσο καλά όσο εγώ-Παιδικά βιώματαΑν οι γονείς σου είχαν μια παρόμοια σχέση που ας πούμε δεν περιελάμβανε σεβασμό, αγάπη, εμπιστοσύνη, θαυμασμό αλλά συγκρούσεις, υποτίμηση κοκ αλλά συνέχιζαν ακάθεκτοι ("πάθος") μεγάλωσες με ένα πρότυπο λανθασμένο μεν "λειτουργικό" δε. Ότι έτσι είναι οι σχέσεις, δύσκολες πρέπει να συμβιβάζεσαι.-Δράμα. Δε βαριέσαι ποτέ. Οι συνεχείς καβγάδες σου έχουν τραβήξει όλη την ενέργεια, δε μπορείς να σκεφτείς κάτι άλλο. Έγινε όλη σου η ζωή. Πρέπει να ΄ναι μοιραίο.-Χειριστικοί άνθρωποι. Μετανιώνουν για όλα τα άσχημα που σου είπαν /έκαναν και υπόσχονται ότι όλα θα αλλάξουν. Περνάτε ένα διάστημα μες στη ζάχαρη και όλα ξαναγίνονται σκατά απ'την αρχή. Και μετά τούμπαλιν.-ο/η σύντροφος είναι ιδανικός "στα χαρτιά". Ομορφιά, αυτοπεποίθηση, λεφτά, ωραίες παρέες, τρόπος ζωής κοκ. Που θα ξαναβρώ κάτι τέτοιο? άσε που καραδοκούν πλήθη στη γωνία να πάρουν τη θέση μου- Όλες μου οι σχέσεις ήταν έτσι. Έτσι είναι κι αυτή.-Οι "άλλοι" μου λένε ότι υπερβάλλω, έχω κι εγώ τα ελαττώματά μου-Μένουμε μαζί, πληρώνουμε μαζί, είμαστε αποδεκτοί. Τι θα κάνω άμα χωρίσω, δε βγαίνω οικονομικά-είμαι 35. όλοι οι καλοί είναι πιασμένοιτέλος να πω ότι με τρομάζει τώρα που το βλέπω, αλλά τα έχω δει να συμβαίνουν όλα και σε όλων των ειδών τους ανθρώπους.
