Φφφφ... Δε μ'αρέσει να κάνω σχόλια σε τέτοια θέμα γιατί πάντα φοβάμαι ότι μπορεί να εκληφθούν ως ρατσιστικά.Ωστόσο η ένστασή μου δεν αφορά την αισθητική. Αντιθέτως, μ' αρέσει πολύ όταν βλέπω ανθρώπους να αποδέχονται και να αγαπούν την εμφάνισή τους, με όσα στοιχεία της κρίνονται ως "ψεγάδια" από τα καθιερωμένα πρότυπα. Υπάρχει όμως μια ειδοποιός διαφορά: το να αγαπάς τη μεγάλη σου μύτη, το μικρό σου ύψος ή το επίπεδο στήθος σου είναι απόλυτα καλό, και στην υγεία σου μόνο καλό θα κάνει (γλιτώνοντάς σε από πιθανές επίπονες και επικίνδυνες επεμβάσεις, και από ψυχοφθόρα κόμπλεξ).Όταν όμως δε μιλάμε απλώς για ψωμάκια, κυτταρίτιδα, για τα έξτρα 5-10 κιλά που καλό είναι όλοι μας να απενοχοποιήσουμε, αλλά για πραγματικά μεγάλο βάρος, το ζήτημα δεν είναι πλέον η εμφάνιση αλλά η υγεία. Όσο και να κλαίμε για τα θύματα πχ. της νευρικής ανορεξίας, αυτά είναι (στη δυτική κοινωνία της ευζωίας) απειροελάχιστα μπροστά στα άπειρα θύματα ασθενειών που σχετίζονται με τη διατροφή και το βάρος (με καρδικά νοσήματα, πίεση, διαβήτη τύπου 2, ακόμη και ορισμένες μορφές καρκίνου, μεταξύ άλλων).Προσωπικά βάζω μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην απενοχοποίηση του φυσιολογικού σωματοτύπου για τους ανθρώπους που κατατρύχονται από τα άπιαστα πρότυπα της μόδας, και στην απενοχοποίηση ενός τρόπου ζωής που οδηγεί γραμμή στην εντατική μονάδα - και τον οποίο, ας μην κοροϊδευόμαστε, τον επιλέγουν πάααρα πολλοί ακόμη και τώρα, που υποτίθεται ότι οι παχύσαρκοι τίθενται στο περιθώριο της κοινωνίας.