Ίσως γιατί τότε δεν ξυπνούσαν μία μέρα και λέγανε «Σήμερα θα κάνω διεθνή καριέρα». Δεν ήταν αυτοσκοπός. Ούτε καν το είχαν στο μυαλό τους. Απλώς ήταν εμπνευσμένοι άνθρωποι, αληθινοί άνθρωποι, αληθινοί καλλιτέχνες, ο καθένας στο είδος του. Στην πορεία των πραγμάτων του έργου τους ερχόταν και η ευρύτερη αναγνώριση. Και αυτή ακόμη, όχι για το συνολικό τους έργο αλλά για ένα μικρό μερίδιο - και μέχρι εκεί. Σήμερα ξεκινώντας οι περισσότεροι, κυρίως, από μία ματαιοδοξία (υποχείρια των διαφόρων εταιρειών και κυνικών-στυγνών επαγγελματιών μάνατζερ), όχι από μία αληθινή-εσωτερική ανάγκη για καλλιτεχνική ανησυχία και έκφραση και καλαίσθητο ένστικτο, καταντάνε από φθηνοί έως και γραφικοί και πάνε άπατοι, ανάξιοι ούτε για εσωτερική κατανάλωση.Σ.Σ.: Για όσους δεν έχετε ιδέα για την μοναδική Εντίθ Πιάφ, αξίζει -αρχικά- να παρακολουθήσετε την βιογραφική ταινία "Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο" (La Vie En Rose).https://www.youtube.com/watch?v=uzEJ7NV_g98