Λοιπόν εγώ το περιμένω καιρό. Εκπαιδευτικός. Μπορώ να του είμαι χρήσιμη. Κι αυτό σε μένα. Να φέρω σε επαφή τα παιδιά με τη Σιρίν Νεσάτ, γιατί τι πιο όμορφο για την ενότητα φύλα στην Α΄Λυκείου, για το παραδοσιακό και το σύγχρονο, τον παραμυθά και τον καλλιτέχνη...Και με τη σχεδία του Μπιλ Βαϊόλα, με τον οποίο μπορείς να μιλήσεις για το σύγχρονο κόσμο και τα προβλήματά του, να συνδεθείς με το παρελθόν, να έχεις έναν δυνατό συνομιλητή για τέχνη και φιλοσοφία, και πολλά άλλα.. Τους μετανάστες που φωνάζουν στο έρημο νησί, στο σύγχρονο θέατρο του κόσμου, σαν άλλοι Οδυσσείς, " ποιος είναι άραγε αυτός ο τόπος, ποιοι τον κατοικούν, " ...Ένα αρκετά δυνατό βίωμα. Και ευχαριστώ την κυρία Καφέτση, αλλά και την υπεύθυνη των εκπαιδευτικών προγραμμάτων,όχι όμως πάντα το προσωπικό , κάτι δεν πήγαινε καλά σε αυτό το θέμα. Κι αν πούμε " εξ όνυχος τον λέοντα.." Νομίζω υπάρχουν πολλοί εκπαιδευτικοί που θα στηρίξουν θερμά το Μουσείο, παρόλη τη συντηρητική στροφή της κοινωνίας. Και χωρίς να ξέρω πρόσωπα και πράγματα μου φαίνεται ανθρωποφαγικό αυτό με τη Διευθύντρια, απαράδεκτο θα έλεγα. Ίσως στο θέμα σύγχρονη τέχνη το κοινό να είναι μικρό, λίγο εστέτ, κατακερματισμένο πιθανόν λόγω διαφορετικών οπτικών, και γι αυτό χλιαρές νομίζω οι αντιδράσεις. Όμως εγώ το περίμενα, ήμουν σίγουρη ότι θα ανοίξει φέτος, και θα λάτρευαν οι μαθητές Νεσάτ και Βιόλα. Στη σκοτεινή αίθουσα της προβολής κάθονται κάτω σε διάφορες στάσεις, βγάζουν φωτογραφίες, μαλώνει η δασκάλα τους, αλλά υπάρχει μια αίσθηση ελευθερίας και ανακάλυψης.