Bagle, κοίτα να δεις που έκανα τη διόρθωση πριν εμφανιστεί το σχόλιό σου. Ο δαίμων του πληκτρολογίου χτύπησε σε ένα καίριο σημείο και βγήκε το αντίθετο νόημα... Φυσικά και δεν είναι αντιβίωση τα ψυχοφάρμακα (βέβαια ούτε η αντιβίωση είναι καραμέλα, αλλά αυτό είναι άλλο topic). Πιστεύω ότι στις δημόσιες υποδομές υπάρχουν και αξιόλογοι και πολύ έμπειροι ψυχίατροι που δεν τα βγάζουν με το καλαθάκι και πάρε κόσμε. Δυστυχώς υπάρχει και η πλευρά που περιγράφεις. Αν σου πω ότι είναι περιπτωσιολογία, θα υποτιμήσω και τη δική σου εμπειρία εκ των ένδον και πάρα πολλών άλλων και θα ήταν άδικο. Η μοναδική μου ένσταση είναι στη γενίκευση. Όταν γενικεύουμε, δαιμονοποιούμε και δημιουργούμε μια αντίστροφη προκατάληψη - ότι όλοι οι ψυχίατροι και σε όλες τις περιπτώσεις υπερσυνταγογραφούν- και έναν κίνδυνο: θα καταλήξει κάποιος ασθενής να μη συμμορφωθεί στην αγωγή σκεπτόμενος ότι εγώ δεν τη χρειάζομαι, μου την έγραψε γιατί έτσι κάνουν όλοι, για να με ξεπετάξει, για να με καταστείλει κλπ. Μιας και θίγεις το θέμα της πυρόσβεσης, είναι καλό να έχουμε κατα νου για την ψυχιατρική αγωγή το εξής, χοντρικά: είναι λίγες οι περιπτώσεις που χρησιμοποιείται κατασταλτικά, κατά κύριο λόγο σε ψυχιατρικά επείγοντα, όπου κινδυνεύει ο ασθενής ή το περιβάλλον (οξέα ψυχωσικά, οξείες αγχώδεις αντιδράσεις, βία/επιθετικότητα, παραλήρημα κλπ). Σε πλείστες άλλες περιπτώσεις χρησιμοποιείται επικουρικά της ψυχοθεραπείας (που δε γίνεται όπως πρέπει, σύμφωνοι) και κινητοποιεί τον ασθενή.