Το κύριο χαρακτηριστικό του Νικόλα Άσιμου ως τραγουδοποιού ήταν ότι η πλειοψηφία των τραγουδιών του ήταν βαθύτατα πολιτικά. Καμία σχέση με την εικόνα που βγαίνει προς τα έξω και βγαίνει καιαπό αυτό το άρθρο που τον περιγράφει περίπου ως γραφικό Δον Κιχώτη. Σε όλα αυτά βέβαια, φταίει η εικόνα που έχει δημιουργηθεί από όλους αυτούς που ενώ το 80% των τραγουδιών του ήταν πολιτικά, έβγαλαν προς τα έξω ΜΟΝΟ τραγούδια που ήταν ερωτικά, ή άχρωμα πολιτικά (χωρίς να μειώνω την αξία τους) ή χαβαλετζίδικα κλπ. Πχ πουθενά δεν δισκογραφήθηκαν τραγούδια : "Δεν αποκαρδιώθηκα" "Σαν θα με καλέσει η πατρίδα" "Δεν πα να μας χτυπάν" "Ο μπουμπούνας" "Μην καρτεράτε" "Καλέ στρατιώτη" "πολεμάτε κοιμισμένα" και τόσα άλλα που ήταν από τα καλύτερα που έγραψε ποτέ. Ο Άσιμος από την αρχή ως το τέλος της "ιστορίας" του ήταν ένας Επαναστάτης που κινούταν στο χώρο της άκρας αριστεράς και της αναρχίας, και το έλεγε και το καμάρωνε. Το ότι ήταν χαρακτήρας με περιόδους ψυχολογικούς προβλημάτων, και με περίεργες συμπεριφορές, ενίοτε και προσβλητικές και επιθετικές, είναι άλλο θέμα. Συζητάμε για την εικόνα του. Και το πως επεβλήθηκε εις βάρος του αυτό ακριβώς που σ' όλη του τη ζωή αντιπάλευε : Μία απίστευτη λογοκρισία.