Κι εγώ το ίδιο μ'εσένα έλεγα, ώσπου χάσαμε ένα πρόσωπο της οικογένειας, μεσήλικα, μετά από ολιγόμηνη ασθένεια. O πόνος ο δικός μας, και o τρόμος μπροστά στο αναπόφευκτο που πλησίαζε, δεν ήταν τίποτα μπροστά σ' αυτό που βιώνει εκείνος που ξέρει ότι η ζωή του τελειώνει. Εμείς, μερικά χρόνια μετά συνεχίζουμε, αλλά για εκείνον παραμένει ένα μεγάλο "κρίμα" για όσα δεν πρόλαβε να ζήσει.
