Συγγνώμη προκαταβολικά για το σεντόνι, αλλά μου αρέσουν τόσο πολύ οι σημερινές ερωτήσεις που θέλω να τις απαντήσω σχεδόν ΟΛΕΣ! Λοιπόν ξεκινάμε:#1 Ωτοασπίδες.#2 Είναι δύσκολο. Οι περισσότερες ψυχικές ασθένειες ξεκινούν από την οικογένεια, και αν δεν ξέρεις τους γονείς του, κανείς δε σου λέει ότι μπορεί να μην είναι αυτοί που τον έφεραν σε τέτοια κατάσταση. Το λέω αυτό γιατί το έχω δει να συμβαίνει, ειδικά με περιπτώσεις κατάθλιψης. Αν πράγματι θέλεις να τον βοηθήσεις, θα σου προτείνω αν ξέρεις κάποιον ψυχοθεραπευτή/ψυχίατρο που τον εμπιστεύεσαι, να του μιλήσεις σχετικά, και (αν έχετε τέτοιου είδους σχέση) να βγείτε έστω για κανέναν καφέ οι τρεις σας να σου πει πώς βλέπει τα πράγματα (αναγκαστικά η πρόθεση σου θα είναι εν αγνοία του φίλου σου, αλλά τί να κάνουμε). Αν όντως υπάρχει πρόβλημα, ακόμα και ο φίλος σου να μην εκδηλώνεται, μπορεί να εμφανίζει κάποια σημάδια που ο ειδικός να ξέρει να τα διακρίνει. Από εκεί και έπειτα, ανάλογα με το τί θα σου πει, μπορείς να το σκεφτείς διαφορετικά το πράγμα και να κρίνεις ανάλογα...#3 Μεγάλωσα με μια παρέα, από δώδεκα χρονών περίπου, πέντε κορίτσια (Sex and the City +1), αυτοκόλλητες, και η αδερφή μου μαζί. Εκεί στα είκοσι-εικοσιδύο, δεν την πάλευα άλλο, ήθελα ανανέωση. Δε σου λέω ότι δεν ήταν καλές κοπέλες-τις λάτρευα, και ακόμα τις λατρεύω, και παρέα κάνουμε. Εϊχαμε και τους τσακωμούς μας και τις χαρές μας. Αλλά κατάλαβα ότι αυτό το "έχω μία οικογένεια από φίλους" δεν είναι για εμένα. Η αδερφή μου το συνεχίζει. Το Sex and the City μας έκλεισε το κανονικό του "καρέ" (η αδερφή μου είναι η Σάρλοτ, πριν ρωτήσεις) Αλλά απλά εγώ δεν έχω την αντοχή. Δεν έχω την αντοχή να μιλάω κάθε μέρα επί 5 ώρες στο σκάιπ, μία για την κάθε μία, να πρέπει να σκέφτομαι τουλάχιστον μια ημέρα την εβδομάδα να έχω ελεύθερη για να βρισκόμαστε, να βρίσκω χρήματα να πηγαίνουμε διακοπές όλες "πακέτο", να βρίσκω διάθεση να ακολουθώ σε μαγαζιά μέρη, κλπ που δε μου αρέσουνε "για να μη χαλάσει η παρέα". Η αδερφή μου κάπως το κάνει. Εγώ από την άλλη κάπως το χάνω. Και θα σου πω και τη μαύρη μου αλήθεια, βαριέμαι. Βαριέμαι να μιλάω συνέχεια με τους ίδιους ανθρώπους, συνέχεια για τα ίδια θέματα. "Χωρίσαμε" επεισοδιακά με αυτή την παρέα. Τα άκουσα όλα. Από το ότι δεν έχω την ικανότητα να δεσμεύομαι (τί έκανα δέκα χρόνια;), ότι δεν μπορώ να αγαπάω τους ανθρώπους όπως είναι, ότι "αυτή η διάθεση απόρριψης που έχω θα μου βγει και στις σχέσεις μου", ότι θες. Δε μπορώ να σου πω μέχρι που μπορεί να είχαν δίκιο. Μπορώ να σου πω όμως ότι βρήκαμε καινούργιες ισορροπίες, και ότι εγώ περνάω καλύτερα χωρίς να έχω μια "οικογένεια από φίλους" (χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι δεν έχω κοντινούς και κολλητούς). Δε σου λέω βέβαια ότι αν θες το καρέ της ντάμας να πάψεις να το ψάχνεις. Μπορεί και να είναι για εσένα, και όπως εγώ άργησα να το χάσω, εσύ να αργήσεις να το βρεις. Αλλά σου δίνω την εικόνα της αντίπερα όχθης.#4 Εγώ πάντως νομίζω ότι το κάρμα σου σου λέει νε εξελιχθείς μέσα από την απόλαυση της γκρίνιας. Ξεκίνα κι εσύ να γκρινιάζεις. Αν δεν έχεις προβλήματα (που πολύ αμφιβάλλω), ξεκίνα από την πολιτική και από τον καιρό. (Ναι, ναι, ξέρω, σιχαίνεσαι. Το κόλπο είναι να μην πάρεις την γκρίνια σου πολύ στα σοβαρά, και να κόψεις αντιδράσεις. Γιατί κάτι μου λέει πώς έτσι και ξεκινήσεις, ή θα σκάσουν, ή θα στη σκάσουν, ή θα βρεις τουλάχιστον ένα καινούργιο "χόμπι", το γνωστό "green green green").#6 Ξέρεις τα αντεπιχειρήματα. Μπορεί να μην είναι απολύτως τίποτα. Μπορεί να είναι από την ξαδέρφη του που ήρθε από την επαρχία, μέχρι από μια συνάδελφο που ήρθε να του παραδώσει ένα ντοσιέ, ή τη φίλη ενός φίλου που θέλει να του μιλήσει για τη σχολή Κραβ Μαγκα που θέλει να γραφτεί αυτός και η εκείνη πήγαινε πέρυσι...Δικαιολογίες(;) να φάνε και οι κότες, και που να ξέρεις αν λέει και την αλήθεια ο άνθρωπος. Στη θέση σου εγώ θα το έλεγα. Η εμπιστοσύνη δε χάνεται όταν παραδεχόμαστε την αδυναμία μας, αλλά όταν δείχνουμε στον άλλο ότι είμαστε κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαστε. Στη θέση του εγώ θα ήθελα η κοπέλα μου να μου το πει. Απλώς μην το κάνεις με θυμό "ποιά είναι αυτή η Πίτσα, η 69...." ούτε με ενοχές "εγώ το βρωμερό σκουλίκι που δε σε εμπιστεύτηκα και έψαξα τα πράγματά σου", αλλά με ειλικρίνεια. "Ήθελα να πάρω ψιλά. Βρήκα αυτό. Ντρέπομαι που δε σε εμπιστεύτηκα, αλλά ανησυχώ και τρώγομαι για το ποιά είναι αυτή...".#7 Εγώ πάντως μετακινήθηκα επάνω στο θέμα και ηρέμισα πάρα πολύ διαβάζοντας Όσσο, Τόλλε και Καστανέντα. Θα μπορούσα να απαρριθμίσω δεκάδες διαμαντάκια που διάβασα, τα οποία ήταν βάλσαμο επάνω στο θέμα, αλλά θα τα βρεις και μόνος σου, είμαι σίγουρη. Ας γελάει ο κόσμος που μου αρέσουνε τόσο αυτοί οι τρεις. Όταν η "βίβλος" μου θα γίνει "Το Μυστικό" και το "Τι στο Μπιπ ξέρουμε", τότε θα ανησυχήσω...