Νηπιαγωγείο, για κάποιο λόγο ένα κοριτσάκι κανά χρόνο μεγαλύτερό μου είχε αποφασίσει ότι δε με χωνεύει, έτσι, χωρίς να έχουμε ανταλλάξει κουβέντα και με κυνηγούσε να με δείρει, νομίζω κρυβόμουν λίγο. Μια μέρα με πετυχαίνει σε ένα διάδρομο χεράκι χεράκι με μια φίλη, μας βαράει τα χέρια να τα αποχωρίσει και μου πατάει μια δαγκωνιά στο μάγουλο, κόντεψε να το ξεκολλήσει! Τι ζόρια να τραβούσε κι αυτό το μωρό για να κάνει τέτοια από 7 χρονών ποιός ξέρει... Λύκειο, είχαμε μια συμμαθήτρια λίγο παχουλούλα, τη λένε Ζωή. Σε εκδρομή που ακούγαμε τραγούδια στο πούλμαν έβαλε ένα παιδί ένα τραγούδι του Πανούση που έλεγε "Είσαι χοντρή, πνιγμένη μες στο λίπος ένα απαίσιο και αιμοβόρο κήτος. Σαν Ιωνάς θα ζω στα σωθικά σου μέχρι να μάθω *ζωή* τα μυστικά σου" και γελούσε με κάποιους ενώ η Ζωή πλάνταζε στο κλάμμα και κάποιοι λέγαμε (χαμηλόφωνα σαν τις κότες τα ηλίθια) να σταματήσουν. Ένιωσα πολύ άσχημα που δεν τους σκυλόβρισα, ένας να την υπερασπιστεί ανοιχτά δε βρέθηκε. Και δεν ήταν και τόσο μαλάκες, αλλά τα παιδιά είναι σκληρά ρε γμτ.. Χρόνια μετά σε συνάντηση συμμαθητών της ζήτησε χίλια συγνώμη ο... θύτης και τα βρήκανε, αλλά τι σημάδι να άφησε σε αυτό το κορίτσι..Το χειρότερο όμως το είδα όταν δούλεψα ένα φεγγάρι ωρομίσθια σε δημοτικό. Γιορτή τέλους της χρονιάς και με δυο δασκάλες ετοιμάζουμε τα παιδιάκια που θα φορούσαν κάτι καπελάκια. Παιδάκια 1ης-2ας δημοτικού τώρα μιλάμε. Η μία δασκάλα εντωμεταξύ είναι μες στα νεύρα κ το άγχος γιατί είχε ξεχάσει το cd με τη μουσική σπίτι της, καμιά ώρα μακριά από το σχολείο, και έτρεχε να προλάβει να πάει να το φέρει. Ένα αγοράκι έχει αργήσει πολύ. Πηγαίνοντας στο χώρο της γιορτής, έρχεται τρέχοντας το παιδάκι και φωνάζει "κυρία, πρόλαβα, ήρθα!". Και αρχίζει η καριόλα η αγχωμένη και του βάζει κάτι φωνές που άργησε, πρέπει να την άκουσε όλο το σχολείο, και ντροπή σου, και πότε να προλάβουμε να σε ετοιμάσουμε, και δώστου ξανά θα πρεπε να ντρέπεσαι, να ωρύεται... Λες και ήταν στο χέρι του το 7χρονο παιδάκι να ρθει πιο νωρίς και δεν το κανε. Κόκκαλο μείναμε με την άλλη δασκάλα, δεν προλάβαμε να πούμε τίποτα.. Πήγαμε, κάναμε τη γιορτή, βγαίνουν τα παιδάκια, πάω στο παιδάκι να του δώσω το καπελάκι του να το κρατήσει δικό του γιατί δεν είχαμε προλάβει να του το ετοιμάσουμε πιο πριν και με κοιτάει με τα πιο στεναχωρημένα ματάκια του κόσμου και μου λέει χαμηλόφωνα "δεν το θέλω κυρία..." Τη ρουφιάνα.. όποτε το θυμάμαι αυτό τα κλάμματα με πιάνουν... Στα διάαλα με τον κάθε κομπλεξικό που αφήνουμε να σημαδεύει τα παιδιά μας... Ψυχολογικό τεστ έπρεπε να κάνουν στους εκπαιδευτικούς πριν τους αφήσουμε να πατήσουν το πόδι τους στην τάξη...