#5 Το πιθανότερο είναι να ισχύει το πανελλαδικών εξετάσεων O.D. και γενικά το σχολικό O.D. Θα σου διηγηθώ περιληπτικά τη δική μου ιστορία που βρίσκει συνάφεια με τη δική σου.Προσωπικά, ήμουν πάντα άνθρωπος που τα βιβλία κατείχαν ιδιαίτερη θέση στη ζωή μου, από παιδί ακόμα. Από το Γυμνάσιο και μετά, όμως, - και μέχρι το τέλος του σχολείου - ένιωθα αφόρητη πίεση τόσο εξαιτίας του αντικειμενικά βεβαρημένου σχολικού προγράμματος (plus τα φροντιστήρια, ξένες γλώσσες, εξετάσεις επί εξετάσεων - ανήκω και σε μια γενιά που εξεταζόμασταν κάθε τρίτη μέρα στο σχολείο αιφνιδιαστικά είτε στα μαθηματικά είτε στα αρχαία είτε σε οποιοδήποτε άλλο μάθημα, ήταν το σύστημα του Γεράσιμου Αρσένη τέτοιο, δεν ξέρω αν ισχύει ακόμα) όσο και εξαιτίας της νοοτροπίας γονέων και ευρύτερου συγγενικού και κοινωνικού περιβάλλοντος περί σχολικής εκπαίδευσης (η πασίγνωστη αγχωτική και πανικόβλητη νοοτροπία περί σχολείου και εκπαίδευσης της κουλτούρας μας ως λαός που κρατάει τα περισσότερα παιδιά σε αιχμαλωσία στα χρόνια της πρώτης νιότης τους). Διάβαζα εννοείται συνέχεια, καθημερινά τα μαθήματά μου όλα, αλλά μέσα μου ήθελα να πεθάνω (κυριολεκτικά, αυτοκτονικοί ιδεασμοί σε καθημερινή βάση απαρέκκλιτα) - μιλάμε για τρομακτική πίεση, έτσι την ένιωθα εγώ τουλάχιστον - και, επειδή ήταν και μια διέξοδος για εμένα προσωπικά - διάβαζα και λογοτεχνία (υψηλού επιπέδου για έφηβο) και έγραφα κιόλας. Κάποια στιγμή, που λες, τελείωσε το γαμημένο σχολείο και πήρα το απολυτήριό μου και ξεκίνησε η φοίτησή μου σε μια ανώτατη σχολή που έβρισκα συναρπαστική και, ειδικά με το που είδα για πρώτη φορά τη λίστα των μαθημάτων (υποχρεωτικών και επιλεγόμενων) τρελάθηκα - δεν ήξερα τί είναι πιο ενδιαφέρον από το άλλο, χάρηκα και ενθουσιάστηκα με πάθος που θα μάθαινα και θα διάβαζα τόσο καταπληκτικά πράγματα. Εσύ είσαι που το λες...;! Λοιπόν, περιττό να σου πω ότι στο πρώτο έτος δεν άνοιξα βιβλίο (η πλάκα είναι ότι τα μαθήματα και το επιστημονικό αντικείμενο, όπως και η ίδια η σχολή σε κάθε επίπεδο εξακολουθούσαν να μου φαίνονται - και να είναι - απολύτως ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΑ). Θυμάμαι μόνο, ότι, στο διάστημα όλου του πρώτου έτους, διάβαζα κάποια λογοτεχνικά βιβλία - κι αυτά όμως τα είχα περιορίσει, σε σχέση με την εποχή που το πρόγραμμά μου ήταν τόσο επιβαρυμένο λόγω σχολείου, όπως περιέγραψα ανωτέρω - και τίποτα άλλο. Έρχεται λοιπόν, η δεύτερη εξεταστική (την πρώτη δεν τη θυμάμαι καν - σκέψου) και μετά το πέρας της, με καλεί στο γραφείο του ένας καθηγητής μου και μου λέει το εξής : "Τί είναι αυτό το εξάμβλωμα που μου παρέδωσες ως γραπτό;! Έμεινα άναυδος!! Aπό εσένα περίμενα να σκίσεις. Διότι σε βλέπω συνέχεια στα μαθήματα, παρακολουθείς, συμμετέχεις (η αλήθεια είναι ότι κρατούσα επισταμένα τις καλύτερες σημειώσεις σε όλα τα μαθήματα που παρακολουθούσα, επιπλέον, αλλά αυτός φυσικά δεν το ήξερε αυτό), είσαι έξυπνη και σε θεωρώ μία απο τις καλύτερες φοιτήτριές μου. Εδώ είναι ολοφάνερο ότι αντέγραψες! Και ότι μάλλον - δε θέλω να το πιστέψω - δεν κατάλαβες τίποτα από όσα παρέδιδα και σχολίαζα και αναφερόμουν και συζητούσα όλο το εξάμηνο. Θα ξανάρθεις να ξαναγράψεις το Σεπτέμβριο και δεν ακούω τίποτα. Αυτό είναι για τα σκουπίδια. Εκεί (in September) περιμένω να μου δείξεις αυτά που κατάλαβες και εννόησες σε όλο το εξάμηνο και να αφήσεις τις παιδικές ανοησίες για αυτούς που τις έχουν ανάγκη." Nτράπηκα τόσο πολύ που το Σεπτέμβριο στρώθηκα και έγραψα - 9 - στο μάθημά του! Από τότε, κατάλαβα πως η πίεση ναι μεν είναι ασφυκτική και χρειάζεται ένα χρονικό περιθώριο για να αναπνεύσεις μετά από το Γολγοθά του σχολείου και των πανελληνίων, αλλά κάποτε πρέπει να ανασκουμπωθείς και να κοιτάξεις το παρόν και το μέλλον έτσι ώστε να επιστρέψεις με υγιή τρόπο - αυτή τη φορά - στο διάβασμα.
