"το μικρόβιο της αριστερής μιζέριας: απεχθάνεται κάθε ελίτ, διότι είναι "ταξική", δημιουργεί ιεράρχηση." Εντελώς πληροφοριακά, μεγάλο μέρος της πνευματικής των δεκαετιών 30 ως 70 ήταν αριστερή. (Δεν είναι άλλοτε τυχαίο ότι ο Οκτάβιος Μερλιέ, ο Γάλλος πρέσβης τη δεκαετία του 40 φόρτωσε στο Ματαρόα μια ολόκληρη καραβιά νέων αριστερών διανοούμενων και καλλιτεχνών για να τους σώσει από την καταστολή που διαφαινόταν στα πλαίσια του εμφυλίου). Από αυτήν ακριβώς την ελίτ στις φυλακές και στις εξορίες μορφώθηκε μεγάλος αριθμός λαϊκών ανθρώπων (συναναστρεφόμουν για χρόνια ηλικιωμένο Μακρονησιώτη, απόφοιτο δημοτικού, λάτρη του Ηρώδειου και του καλού θεάτρου, απαιτητικό αναγνώστη λογοτεχνίας και δοκιμίου, ο οποίος μπορούσε να συμμετέχει ισότιμα σε υψηλού επιπέδου συζητήσεις με πτυχιούχους). Και η αστή, φανατικά δεξιά μητέρα μου πάντα αναρωτιόταν πως είναι δυνατόν σχεδόν όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι που εκτιμούσε να ανήκουν στο ΚΚΕ Εσωτερικού...Να μην ξεχνάμε και τις απόψεις του Γκράμσι περί επιδίωξης της πολιτιστικής ηγεμονίας της αριστεράς (προφανώς μέσα από μια "ελίτ"). Αρα, δεν είναι "όλη" η αριστερά που απεχθάνεται "κάθε" ελίτ... Απλά, εσύ τσουβαλιάζεις για λόγους ευκολίας και εντυπωσιασμού όλες τις ελίτ μαζί, την οικονομική, την πολιτική (των οικογενειών των τοπικών "τζακιών" ή "προυχόντων" και την τεχνοκρατική ελίτ) και την πνευματική.
