#7.Μήπως,λέω,δεν ξέρω,δεν καλοβλέπουν πια και τόσο οι φίλες σου τη σχέση σου με τους συντρόφους τους;Μήπως θέλουν να σου πουν,ότι πρέπει να αποφασίσεις,να είσαι μόνο δική τους φίλη;Μερικές φορές είναι άβολο,να έχεις την ανάγκη να μιλήσεις για κάτι πιο προσωπικό,που μπορεί να αφορά τη σχέση σου,το σύντροφο σου και να σκέφτεσαι,ότι το πρόσωπο στο οποίο απευθύνεσαι βρίσκεται στη μέση.Θα κρατήσει ίσες αποστάσεις;Θα γίνει ένα παράπλευρο κανάλι επικοινωνίας,που δεν μπορείς να ελέγξεις τι και πώς θα το μεταφέρει;Κι απ'την άλλη,μήπως αισθάνονται στην απέξω στη σκέψη,ότι ο σύντροφος τους μπορεί να συζητήσει εκείνος κάτι προσωπικό μαζί σου;Κάτι που υποτίθεται,ότι θα έπρεπε να το μοιραστούν μέσα στη σχέση,να το εμπιστευτούν σε εκείνες,γιατί εκείνες είναι ο πιο κοντινός τους άνθρωπος.Ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι,γιατί είναι ζευγάρι.Υπάρχει αυτή αδιαόρατη απειλή,ότι μπορεί να έρθουν πιο κοντά σου ψυχικά από ό,τι με εκείνες.Και δεν είσαι ένας φίλος.Όχι επιθυμητό κι αυτό,αλλά περισσότερο ανεκτό,πιο υποφερτό.Είσαι γυναίκα.Η ψυχική επαφή έλκει και τα σώματα καμιά φορά.Συναγερμοί,καμπάνες,τα πάντα όλα χτυπάνε εκεί.Έχω την εντύπωση,ότι οι γυναίκες ίσως είμαστε πιο κτητικές σ'αυτό το κομμάτι.Όσο αφορά τις οικογένειες,το ζήτημα γίνεται πολύ πιο πρακτικό.Δεν είναι μόνο,ότι θεωρητικά ο άλλος θα πρέπει να είναι πιο κοντά με μας από ό,τι με το σόι του,αφού μαζί πια είμαστε οικογένεια.Είναι ότι δε λειτουργεί το πράγμα καλά διαφορετικά.Έχουμε μαζί ένα σπιτικό,κοινά περιουσιακά στοιχεία,μπορεί και παιδιά,μοιραζόμαστε μια ζωή.Πώς θα τα υπερασπιστούμε από κοινού,θα τα φροντίσουμε,όταν ο καθένας λέει και κάνει τα δικά του;Συνειδητά έχουμε επιλέξει στρατόπεδο και πρέπει να βρούμε κοινή γραμμή.Δε θα είναι σε όλα,δεν μπορεί να είναι σε όλα.Θα χρειαστούν συμβιβασμοί,αλλά πάνω απ'όλα είναι ο σύμμαχος μας.Αν δεν είναι έτσι,δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε παρέα.