Αχ Φούστα, δεν ξέρω τι να πω. Πολλή πληροφορία και πολλές απορίες, μετά το ταξίδι ο γούγλης γίνεται φίλος μου (την προηγούμενη φορά έψαχνα πληροφορίες για τα άτομα με αναπηρίες στην Ιαπωνία, διότι μια ολόκληρη εβδομάδα σε μεγάλες πόλεις είδα μόνο δύο ανθρώπους σε αναπηρικό καροτσάκι. Τώρα προσπαθώ να καταλάβω γιατί τα κτίρια συνήθως δεν έχουν υπόγεια (...)).Θα πω όμως αυτό: νομίζω κάποια στιγμή είχε τεθεί το ερώτημα εδώ μέσα γιατί στο σούπερμάρκετ βιαζόμαστε τόσο στο ταμείο και αγχωνόμαστε με την τακτοποίηση στις σακούλες. Η Λένα είχε πει ότι προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι είμαστε πιο αποτελεσματικοί από τον *πολύ αργό* μπροστινό μας (ή κάπως έτσι τέλος πάντων). Μου είχε φανεί τόσο αστείο, γιατί ισχύει. Στην Ιαπωνία όμως όταν πάνε στο σουπερμάρκετ αφήνουν το καλάθι με τα πράγματά τους στο ταμείο, η ταμίας τα χτυπάει και τα αφήνει ένα-ένα σε ένα άλλο άδειο καλάθι δίπλα της. Μετά παίρνουν το καλάθι και πάνε σε έναν πάγκο όπου έχει και χώρο και σακούλες και αργούν ΟΣΟ ΘΕΛΟΥΝ. Όχι θα κάτσουν να αγχωθούν για κάτι που λύνεται τόσο απλά. Τους αγαπώ.