Θα συμφωνήσω μαζί σου Ποκοπίκε. Το έχω περάσει και δεν μου φάνηκε βάρος. Κουραστικό είναι βέβαια αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να γίνει διαφορετικά. Όταν ο γονιός παθαίνει κάτι, αν οι σχέσεις είναι καλές όλα τα χρόνια, τότε θέλεις να είσαι εκεί για να συμπαρασταθείς, να δώσεις κουράγιο, να βοηθήσεις με κάθε τρόπο. Πάντα υπάρχουν περιορισμοί ανάλογα με την ασθένεια, αλλά το να νιώθουν κοντά ένα δικό τους άνθρωπο είναι που έχει σημασία. Και όντως είναι πολύ σκληρό όπως είπαν και άλλοι σχολιαστές να είσαι τόσο αυστηρός στην πιο ευάλωτη στιγμή του πατέρα σου. Εκείνη την ώρα ήθελε μια καθησυχαστική κουβέντα.