Το να βλέπει κανείς σε αυτό το έργο ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα είναι μία άποψη και μάλιστα απόλυτα σεβαστή. Φαίνεται ότι υπάρχει πίσω από το όλο εγχείρημα ένας εμπνευσμένος σχεδιασμός και αναμφισβήτητες συνθετικές ικανότητες από την αρχιτεκτονική ομάδα στην οποία αξίζουν ειλικρινή συγχαρητήρια. Ωστόσο, υπάρχει –όπως και στα περισσότερα πράγματα άλλωστε- και η άλλη άποψη. Αυτή που θεωρεί ότι θα ήταν πολύ πιο φυσικό και όμορφο για κάποιον που πραγματικά αγαπάει το ελληνικό τοπίο, τα πράγματα να ήταν πιο απλά. Δεν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τον Ατλαντικό αλλά με το Αιγαίο. Δηλαδή, τί πιο όμορφο, από το να την «αράξεις» στην παραλία, η οποία βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το κτίσμα, βουτώντας τα ποδαράκια σου στο θαλασσινό νερό και την βρεγμένη άμμο! Βέβαια με αυτόν τον τρόπο θα περάσεις μάλλον απαρατήρητος, εκτός και αν είσαι κάποιο άτομο που ξεχωρίζει από το πλήθος για κάποιο ιδιαίτερο λόγο εμφάνισης –π.χ. υπερβολική ομορφιά ή υπερβολική ασχήμια. Επίσης, υποθέτω ότι οι ιδιοκτήτες δεν έχουν παιδιά, γιατί διαφορετικά τρομάζω και μόνο στην ιδέα να πλατσουρίζουν στη συγκεκριμένη πισίνα. Υπάρχουν πολλές ακόμη σκέψεις που θα ήθελα να μεταφέρω, όμως ήδη είπα πολλά. Καλό Ελληνικό Καλοκαίρι!