"Ο Ντονιτσέττι δεν είναι από τους αγαπημένους μου. Η μουσική του είναι κάπως βαρετή -αν έχεις ακούσει μια όπερα είναι σαν να τις έχεις ακούσει όλες. Του λείπει η συγκίνηση. Τη σκηνή της τρέλας της Λουτσία αν την ακούσεις, χωρίς να βλέπεις τους πρωταγωνιστές επί σκηνής και χωρίς να γνωρίζεις την ιστορία, δεν θα καταλάβεις πως εδώ κάποιος τρελαίνεται από φρίκη και έρωτα. Αν έχεις νιώσει τη φλόγα του έρωτα και της φρίκης, πείθεσαι ακόμα λιγότερο"Να με συμπαθάτε, αλλά η προσωπική σας άποψη για τον Ντονιτσέτι και τις όπερές του, δεν είναι αντικειμενική. Αν λέτε ότι λείπει η συγκίνηση, τότε μάλλον δεν έχετε ακούσει καλά όλες τις όπερές του. Κατά τα άλλα, περί ορέξεως κλπ...Καλή η παράσταση, μελετημένη η σκηνοθεσία αλλά παρόλα αυτά, η Χ. Πουλίτση, παρά την τεχνική αρτιότητά της, δεν έχει τη μεγάλη φωνή που απαιτεί ο ρόλος. Σε άλλες παραστάσεις που είχα την τύχη να παρακολουθήσω, ό,τι έγινε στην υπόκλιση της παράστασης στη Λυρική, γινόταν μετά το τέλος της σκηνής της τρέλας. Δηλαδή, άνθρωποι όρθιοι να χειροκροτούν την σοπράνο. Και η σκηνοθεσία, είχε σχολαστική λεπτομέρεια και ευρήματα, ατμόσφαιρά γοτθικού, βικτωριανού θρίλερ. Οκ. Ωστόσο, η σκηνή η χωρισμένη στα δύο αποσυντόνιζε συχνά την προσοχή και ήταν επίσης αρκετά φλύαρη σε αρκετές σκηνές. Η πολύ "θεατρική" σκηνοθεσία αφαίρεσε κάτι από το πάθος της όπερας. Δεν κράτησε τις ισορροπίες και δεν ευνόησε τους τραγουδιστές. Η όπερα σίγουρα είναι και θέατρο, και προσφέρεται για σκηνοθετικά ευρήματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, βρίσκω λίγο υπερεκτιμημένη και τη σκηνοθεσία αλλά και την Χ. Πουλίτση, η οποία είναι σίγουρα μια καλή τραγουδίστρια και έχει μέλλον, αλλά από αυτά που είχα ακούσει, περίμενα κάτι καλύτερο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ερμηνεία, πολλά χρόνια πριν, της Τζένης Δριβάλα, πολύ νέας τότε, αλλά με μια φωνή και ερμηνεία που συγκλόνιζε και άφησε το κοινό άναυδο μετά τη σκηνή της τρέλλας, σε μια υπέροχη, ρομαντική σκηνοθεσία του Πολατώφ - είχε πουδάσει σκηνοθεσία όπερας στην Ιταλία. "Στο εξωτερικό έγραψαν πως η σκηνοθεσία της Μίτσελ ήταν από φεμινιστική σκοπιά. Έτσι γράφουν συνήθως οι άντρες όταν θέλουν να υποβιβάσουν το έργο μιας γυναίκας." Αυτό είναι αλήθεια, αλλά γιατί να θέλουν να υποβιβάσουν το έργο μιας γυναίκας: ήταν φεμινιστική σκοπιά. Και επίσης, τόσο αίμα δεν χρειαζόταν. Η σκηνή είναι τόπος υπαινιγμών και θεατρικότητας, θα μπορούσε να έχει λιγότερο αίμα: δεν πρόσθεσε κάτι στην ερμηνεία της Πουλίτση, ούτε στη σκηνοθεσία του έργου.
Σχολιάζει ο/η