Έφαγα ένα χαστουκάκι σήμερα με την απάντηση στην ερώτηση 5.Έκανα σε φίλη 10ετίας αυτό που έκανε στη συγκεκριμένη κοπέλα η δική της φίλη. Πάντα με ενοχλούσαν διάφορα μικροπραγματάκια και ποτέ δεν έλεγα τίποτα. Όταν παράγινε το κακό (δηλαδή εδώ και περίπου ένα εξάμηνο) απομακρύνθηκα λίγο λίγο και πονηρά και τώρα έχουμε να μιλήσουμε 3 μήνες περίπου. Ως τώρα δικαιολογούσα τον εαυτό μου λέγοντας ότι ο χαρακτήρας του καθενός είναι αυτός που είναι και ότι δεν κανείς δεν μπορεί να τον αλλάξει με το ζόρι. Στο κάτω κάτω ποια είμαι εγώ που θα πω στον άλλο, έστω κι αν είναι φίλος μου, ότι αυτό που λέει ή ο τρόπος σκέψης του με ενοχλεί σε σημείο η παρέα του να μου έχει γίνει πια δυσάρεστη και αν θέλει να συνεχίσουμε πρέπει να αλλάξει κάποια πράγματα.Σήμερα όμως συνειδητοποίησα ότι η φωνούλα που άκουγα μέσα στο μυαλό μου (και προσπαθούσα να την κάνω να σωπάσει), η οποία μου έλεγε "άσε τις βλακείες, δειλή είσαι, θες να αποφύγεις την αντιπαράθεση, γι' αυτό δε λες τίποτα" είχε μάλλον δίκιο.Το θέμα είναι τι κάνεις τώρα που έχει ήδη περάσει τόσος καιρός...