Μου λείπει να με κηνυγάει να πιω την στυμένη πορτοκαλάδα της στις 5 το απόγευμα. Μου λείπε αυτό το "κατσε να σε πω". Μου λείπει που το φαγάκι, το μπανάκι, το σπιτι, ολα ήταν έτοιμα κ πεντακάθαρα συνέχεια. Μου λείπει να την βλέπω με τα ποδια διπλωμένα στην πολυθρόνα να καρικώνει κάλτσες και πετσέτες τα απογεύματα. Μου λείπει το βλέμα της κάτω από τα ομορφα μπλε γυαλάκια της. Μου λείπει πόσο πολύ καμάρωνε τον γαμπρό μου τον Κυριάκο. Μου λείπει η αγωνία της όταν έπρεπε να πρωτοσυναντήσουμε το πρώτο της εγγόνι στο αεροδρόμιο μετά από θεραπεία στο νοσοκομείο. Πετουσε από λαχτάρα και αγωνία να το αγγαλιάσει. Μου λειπει ποσο κοκέτα ήταν και αργούσε να ετοιμαστεί (κυρίως βεβαια γιατί ετοίμαζε πρώτα εμάς και τον πατέρα μας). Μα πάνω από ολα μου λειπει όταν έτριβε τις πατουσες μου στο κρεβατι που ξαπλώναμε όλοι μαζί. Αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς ό,τι και να συμβεί.