Κι όμως, συνήθως κάτι τέτοια κάνουν. Δεν ξέρω αν το έκανε πρώτος ο Κώστας Καραμανλής πάντως έκανε την πρακτική ευρέως γνωστή και αντικείμενο μίμησης. Από τότε που ο Καραμανλή και τη Νατάσα -αν δεν κάνω λάθος στη Θεσσαλονίκη- είχαν μπει πίσω απ' τη μπάρα σε πάρτι της νεολαίας του κόμματος, και κερνούσαν τους εκστασιασμένους Οννεδίτες σφηνάκια, δείχνοντας πόσο κοντά στη νεολαία (νόμιζαν οι επικοινωνιολόγοι ότι) ήταν...Έκτοτε έγινε μόδα, και χρησιμοποιείται πλέον και ως κλισέ για να περιγράψει υποψηφίους, όπως έκανε πρόσφατα ο Φαληρεύς, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ γράφοντας:"Θυμήθηκα τη θλιβερή ύπαρξη αυτού του δυστυχισμένου ανθρώπου, εξαιτίας του Αρη Σπηλιωτόπουλου. Στον αγώνα αυτών των εκλογών για τον Δήμο Αθηναίων, ο Αρης είναι το «παιδί-φαινόμενο» της ιστορίας. Ερχεται κουβαλώντας την ανάμνηση της προ εικοσαετίας νεότητάς του, τότε που προκαλούσε εσωτερικούς ανταγωνιστές και πολιτικούς αντιπάλους με την εμφανή νεότητά του και νομίζει ότι έχει μείνει ο ίδιος. Δεν εννοώ, βέβαια, στην όψη· αλλά στη γλώσσα, στη ρητορική και την επιχειρηματολογία του. Σε τελευταία ανάλυση, στην ίδια ρηχή και επιφανειακή αντίληψη περί νεότητας που είχε και τότε που ήταν νέος. Την απλοϊκή αντίληψη «σερβίρω σφηνάκια πίσω από την μπάρα, άρα είμαι νέος»."Και φυσικά είναι ψιλογελοίο...