Κάποτε είχε ζητήσει κάποια φίλη της μητέρας μου συνταγή για ένα γλυκό και η τύπισσα -προφανώς- σημείωσε λάθος την ποσότητα για ένα από τα υλικά που, όσο και χάπατο να είσαι από ζαχαροπλαστική, μάλλον δεν θα ήταν δυνατόν να βάλεις την διπλάσια ή τριπλάσια ποσότητα που έβαλε αυτή. Το αποτέλεσμα -φυσικά- ήταν να μην βγει καλό αποτέλεσμα και μετά να κατηγορεί την μάνα μου ότι της είπε ΕΠΙΤΗΔΕΣ λάθος την συνταγή (via telephone) για να αποτύχει (ποιος; η μάνα μου που έβγαζε φωτοτυπίες να δίνει ευχαρίστως συνταγές από δω και από εκεί, αλλά και ολόκληρα κατεβατά χειρόγραφα. To γούσταρε το πράγμα και ήταν της «sharing» λογικής). Η άλλη γυναίκα, βέβαια, είχε σοβαρό θέμα ανωτερο-κατωτερότητας και αίσθησης ότι όλοι την εποφθαλμιούν, είχε μαλώσει με όλους τους οικογενειακούς φίλους σε επίπεδο διαχρονικό, όλοι -και καλά- την μάτιαζαν, καλούσε τους φίλους στο σπίτι και κρέμαγε μάτια, σκόρδα και σταυρούς σε σημεία που και καλά δεν φαινόντουσαν (αλλά όλοι τα διαπίστωναν), όλες ήθελαν τον άνδρα της, όλες οι κόρες ήθελαν τον γιο της, παραποιούσε τα γεγονότα, ξέσπαγε σε παροξυσμικές κρίσεις με φωνές και μαλλιοτραβήγματα για ηλίθιους λόγους σε δημόσια θεά (το τελευταίο ευτυχώς αφού η μητέρα είχε απομακρυνθεί οριστικά). Μπλεργκ.
