#7.Σε τι θα μπορούσες να είσαι ψεύτικη με ανθρώπους,που μόλις γνωρίζεις;Να πεις ψέματα για το από πού είσαι,πού μένεις,τι γνώμη έχεις για το χ καθηγητή,αν βρίσκεις δύσκολο το ψ μάθημα,τι μουσική ακούς,τι χαζεύεις,όταν αράζεις;Ποιο λόγο θα είχες να το κάνεις αυτό;Το πολύ πολύ να μη βρείτε αρκετά κοινά.Και λοιπόν;Έχω την αίσθηση,ότι βρίσκεσαι ακόμα στη φάση,την περνάμε κάποιοι στα νιάτα μας,που έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου.Θα ήσουν οκ,να σε προσεγγίσουν οι άλλοι.Το να πας να συστηθείς,να ανοίξεις κουβέντα και να μη βρεις ιδιαίτερη ανταπόκριση ή να καταλήξει λιγότερο ενδιαφέρουσα από όσο θα περίμενες,το θεωρείς μεγάλο τσαλάκωμα.Μα κάπως πρέπει να γίνει μια αρχή.Και στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο βαρύ το πλήγμα,αν κάτι δεν κάτσει καλά.Ούτε γίνεται να ενθουσιαστούμε από την πρώτη στιγμή με όλους κι εκείνοι με μας.Δε θα είμαστε τόσο άνετοι και χαλαροί από την πρώτη κουβέντα,όπως είμαστε με ανθρώπους,που γνωρίζουμε χρόνια.Κι αυτό δεν είναι αποτυχία,πράγμα που υποψιάζομαι,ότι φοβάσαι.Γνωρίζεσαι,τους βλέπεις κι ανταλλάζετε χαιρετισμούς και χαμόγελα,θα βρεθείτε κάποια στιγμή δίπλα δίπλα στο αμφιθέατρο,στη στάση,στο κυλικείο και θα πείτε κάτι παραπάνω.Κάπως έτσι γίνεται η δουλειά.Με καλή διάθεση και χαμόγελο.Πολλοί από αυτούς είναι εξίσου αγχωμένοι με το πώς θα κάνουν παρέες,πώς θα δείξουν τον εαυτό τους (αυτό το απίστευτα γαμάτο και εξαιρετικά ιδιαίτερο και μοναδικό,που συχνά νομίζουμε,ότι είμαστε στα 18-19),αν θα βρουν αποδοχή.Εγώ σου λέω βουρ στον πατσά και μη φοβάσαι τίποτα.Αν μόνο τους παρατηρείς από μακριά,εκείνοι δε θα σε βλέπουν,δε θα σε ξεχωρίζουν,όπως συμβαίνει με όσους δε μας θυμίζουν τίποτα.Στα καλύτερα σου είσαι,δώσε το στίγμα σου.
