Γεια σου Λίλα :) Ανήκω σε αυτές που δεν βάφονται σχεδόν ποτέ αν και παλιότερα βαφόμουν κάθε μέρα. Επίσης ίσιωνα τα σγουρά μου μαλλιά κάθε μέρα. Όλα αυτά απαιτούσαν πολύ κόπο και χρόνο από την προσωπική μου ζωή και έλεγα ότι το κάνω επειδή μου άρεσε ο εαυτός μου έτσι. Ώσπου μια φορά με ρώτησε κάποιος "δηλαδή θες να μου πεις ότι δεν σου αρέσει ο εαυτός σου στο φυσικό του; Όπως είναι ρε παιδάκι μου;"Όταν άρχισε να δουλεύει αυτή η ερώτηση μέσα μου, κατάλαβα ότι προσωπικά δεν είχα κανένα πρόβλημα με "τον εαυτό μου στο φυσικό του", αλλά βαφόμουν και ίσιωνα τα μαλλιά μου, γιατί με αυτόν τον τρόπο με κοιτούσαν περισσότερο από ότι με κοιτούσαν στο φυσικό μου. Θα μου πεις και τι έγινε, κακό είναι να θες να αρέσεις; Δεν είναι κακό αλλά βαριέμαι. Βαριέμαι να θέλω να αρέσω συνεχώς. Επίσης κάποια στιγμή το θεώρησα και λίγο ανησυχητικό να βλέπω τη μούρη μου στον καθρέφτη και να μη μου αρέσει βαμμένη. Έχοντας απαλλαχθεί από τον καθημερινό ψυχαναγκασμό να αρέσω (ακόμα και στον εαυτό μου), κατάλαβα ότι πραγματικά μου αρέσω. Επίσης, κατάλαβα ότι το πόσο αρέσεις στους άλλους εξαρτάται από το πόσο σου αρέσει εσένα ο εαυτός σου (μέσα κι έξω) και δεν έχει να κάνει καθόλου με το πόσο βάφεσαι ή όχι. Αυτό το υπογράφω!Αυτά :)