Εγώ από την άλλη που έχω παιδί με σοβαρότατη νόσο, που ο άντρας μου είναι μέγας λακαμας, που την έχω τη θηλιά μια χαρά στο λαιμό, ΠΟΤΕ, ποτέ όμως δε σκέφτηκα ότι θα ήμουν καλύτερα αλλιώς. Τίποτα στη ζωή δε μου εδωσε τα συναισθήματα που μου χάρισαν τα παιδιά μου. Ίσως είναι που υπάρχει το "προσδόκιμο ζωής" και με στοιχειώνει, δεν ξέρω για πόσο καιρό θα είμαστε μαζί. Όμως, κοιτάζοντας γύρω μου, φίλες με παιδιά και ψοφιες στην κούραση και φίλες δίχως παιδιά, ξεκούραστες και με περισσότερη άνεση (κυρίως οικονομική), προσωπικά τις δεύτερες τις βλέπω πιο άδειες.Εν τέλει, αυτό που θέλω να πω είναι ότι η ζωή είναι πολύ δύσκολη για να την περάσεις χωρίς τη δύναμη που σου δίνει ένα παιδί για να συνεχίσεις τον αγώνα. Εγώ τουλάχιστον που δεν έχω μια εύκολη ζωή, έτσι το βλέπω.
