#2: Τέσσερις μήνες είναι ικανό διάστημα για να καταλάβει κανείς αν προχωράει το πράγμα με κάποιον ή όχι. Αυτός, γλυκιά μου, το κατάλαβε, εσύ πάλι όχι. Δεν είσαι απλώς τσιμπημένη, είσαι φουλ κάργα ερωτευμένη, διαφορετικά με το "δεν τρελαίνομαι κιόλας μ'αυτό που έχουμε" και το "δεν το έχω τόσο ανάγκη" του άλλου, θα είχαν ενεργοποιηθεί πάραυτα τα εγωιστικά σου αντανακλαστικά και θα είχες ήδη χαιρετίσει και κλείσει την πόρτα, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι πρόλαβες να γνωρίσεις όλη του την οικογένεια (με δική του ευθύνη, βέβαια, αλλά αυτό ποτέ δεν εγγυάται επιστροφή συναισθημάτων). Είναι κι αυτό το συναίσθημα που σου τρυπάει την καρδιά και την κάνει να φτερουγίζει. Είναι και η ελπίδα που πεθαίνει πάντα τελευταία. Μεταβολή και πάμε για άλλα. Καλή καρδιά, βρε κορίτσι, δεν έγινε και τίποτα :)
