@7Αν δεν χρειαζόταν να κρατηθούν ισορροπίες, θα σ'ενοχλούσαν το ίδιο; Γιατί η υφέρπουσα υπερένταση καμιά φορά κάνει πιο ηχηρά τα σχόλια που σε άλλη περίπτωση θα περνούσαν και δε θ'ακουμπούσαν. Μήπως σου δημιουργεί επιπλέον πίεση η σκέψη ότι δεν μπορείς να εκφραστείς όπως θα έκανες υπό άλλες συνθήκες?Θα πρότεινα την επόμενη φορά να ρωτήσεις ψύχραιμα και σταθερά, γιατί θέλουν ν'ασχολούνται με το τι κάνεις με τον εαυτό σου. Η αντίδραση σίγουρα θα είναι άρνηση και υποτίμηση της δυσαρέσκειας σου, ότι σιγά μωρέ, δεν ασχολούμαστε, αλλά το σημαντικότατο είναι να μην απαντήσεις και απλά να βάλεις π.χ. ένα ποτήρι νερό, μια κίνηση που θα δείχνει ότι αδιαφορείς για την απάντηση, ότι η ζωή σου συνεχίζεται όποια και να είναι η απάντηση τους, ότι η ερώτηση ήταν ρητορική τελικά. ΜΠΙΙΙΙΠ. Καταπακτή.Μια τέτοια στάση σε 2-3 συναντήσεις με αυτά τα πρόσωπα, και τα συμπτώματα θα εξαφανιστούν, γιατί νομίζω θα έχεις εξολοθρεύσει τον ιό που τα προκαλεί: Το ότι ασχολείσαι με τον εαυτό σου, νιώθεις καλά, και αυτό βγαίνει στο κοινό. Το οποίο κοινό, επειδή λες και για λεπτές ισορροπίες, μάλλον δεν περνάει μια ευχάριστη φάση στη ζωή του και μάλλον είχε συνηθίσει ν'ασχολείσαι μαζί του πάντα. Οπότε τώρα επιδιώκει, πιθανότατα ασυνείδητα, να σου αποδείξει πως το να πάρεις στα 34 σου πρωτοβουλίες που αφορούν μόνο εσένα, να είσαι συγκεντρωμένη σ'έναν στόχο που αφορά μόνο εσένα και να νιώθεις όμορφα εσύ, για σένα, είναι μάταιο. Αλλά ορίστε, δε σου το λένε κατάμουτρα, το κάνουν με λεπτή ειρωνεία και χιούμορ. Κάποιοι δεν έχουν δικούς τους στόχους, κάποιοι δεν ξέρουν να κρατάνε ισορροπίες, κάποιοι είναι οι αδύναμοι κρίκοι. :P Εσύ just keep swimming και μη φοβάσαι αν θα σπάσει η αλυσίδα. Αν είναι γερή, δε σπάει ακόμα κι αν έχει χαλαρώσει σε διάφορα σημεία.