#3 Κάποτε δούλευα 12-14 ώρες καθημερινά, ήμουν μονίμως στρεσαρισμένη, είχα ελάχιστο χρόνο σπίτι μου και έμενα με τον σύντροφό μου. Δεν ήθελα να γυρνάω και να αντικρίζω "στάβλο", ήταν πάνω από τις αντοχές μου να πρέπει να μαζέψω τα ρούχα του από το πάτωμα και να πλύνω πιάτα για να χουμε που να βάλουμε το φαγητό που θα φάμε. Όμως η αντίληψη του "σταβλου" που είχαμε ήταν διαφορετική. Όταν έλεγα μάζεψε τα πράγματα από το τραπέζι να βάλω τα πιάτα πήγαινε τα πράγματα στον καναπέ, για να κάτσουμε στον καναπέ τα ξαναπήγαινε στο τραπέζι κάνοντας λίγο πέρα τα πιάτα αντί να τα πάει στο νεροχύτη. Άρα, ή θα μάζευα εγώ ακαταστασία όσων ωρών έλειπα ή θα την άφηνα να συσσωρευτεί μέχρι το Σαββατοκυριακο που δε δούλευα. Εκείνος δεν δούλευε εκείνη την περίοδο. Δεν ήταν ότι δεν ήθελε να με βοηθήσει στο καθάρισμα, ήταν ότι πράγματι θεωρούσε ότι δε χρειάζεται καθάρισμα.Όπως είπε η αμπα, όταν είδε τις συνέπειες άρχισε να κάνει κάποιες προσπάθειες. Του ζήτησα να πηγαίνει μέρα παραμέρα στη μητέρα του αντί κάθε δύο μέρες, διότι δεν άντεχα την ακαταστασία του σπιτιού που δημιουργούσε όσο έλειπα. Χρειάστηκε κάτι τόσο ακραίο για να συνειδητοποιησει ότι η ακαταστασία με αποσυντόνιζε. Η κατάσταση δεν άλλαξε από τη μία στιγμή στην άλλη αλλά σίγουρα βελτιώθηκε. Κατάλαβε τουλάχιστον ότι όταν κάποιος σου λέει ότι ενοχλείται, δεν μπορείς να αποφασίζεις ότι δεν ενοχλείται. Μπορείς όμως αν νοιάζεσαι για το άτομο που ενοχλείς να ρυθμίσεις λίγο τη συμπεριφορά σου και να υπάρξει ένας αμοιβαίος συμβιβασμός.
