Έχω αδερφό που δούλευε χρόνια με διαδοχικές οκτάμηνες συμβάσεις στην ανακύκλωση στη Θεσσαλονίκη.Τα πράγματα είναι όπως τα περιγράφει ο name to come. Οι παλιοί εξαφανισμένοι ή αν ήταν παρόντες το κάθε πόδι τους ζυγίζε 3 τόνους. Όλη τη δουλειά τη βγάζαν οι συμβασιούχοι που φυσικά τρέχαν γιατί ήλπιζαν να μονιμοποιηθούν και να κάνουν τα ίδια. Μιλάμε για απόστημα το οποίο πρέπει επειγόντως να σπάσει. Αν τολμούσε να τους πει να κάνουν καμιά δουλειά, όχι τιποτα άλλο αλλά πληρώνονταν γι αυτό τον άρχιζαν στα 'παράτα μας', 'αυτό είναι, άμα σ' αρέσει' και τέτοια.Οι οδηγοί των αποριμματοφόρων; Γκάγκστερ που έτρεχαν με ιλλιγιώδη ταχύτητα για να σχολάσουν μια ώρα αρχίτερα και προκαλούσαν διαρκώς ατυχήματα. Για τους προισταμένους που τα βλέπαν όλα αυτά να μη μιλήσω..Η φράση 'ανδρείκελα που χώνουν το κεφάλι στην άμμο' νομίζω τους περιγραφει.