Αγαπητή #7Ίσως αυτό που λείπει είναι η αποδοχή της πραγματικότητας, της αποτυχίας, της αναποδιάς, της κατάσχεσης, των 2 θανάτων, του πένθους για τους 2 θανάτους...Το κλάμα βοηθάει, ο πολυς ο θυμός καθηλώνει στην άρνηση. Και η άρνηση ανατροφοδοτεί και διογκώνει διαρκώς τα αρνητικά.Αλήθεια, τι σου ήταν αυτοί που πέθαναν; Ποιοί ήταν;Πως τους έλεγαν; Τα θερμά μου συλλυπητήρια. Αν σε βοηθάει, μια ιδέα είναι ότι μπορείς να τους μιλήσεις και να τους πεις ότι θέλεις.Επίσης θα μπορούσε να σε στηρίξει κάποια ψυχολόγος δημόσιου φορέα, γιατί όντως σου χουν πέσει όλα μαζεμένα. Το χω περάσει και γω, και με βοήθησε η σκέψη ότι όλα είναι περαστικά. Αργά ή γρήγορα, η δύσκολη φάση θα περάσει. Ή δεν θα την αντιλαμβάνεσαι δύσκολη εσύ.