Τι λες καλό μου παιδί; Πρώτα πρώτα, ο παιδαγωγός ήταν δούλος γιατί "παιδαγωγός" (όρος που χρησιμοποιούσαν ειδικά στην Αθήνα) ήταν αυτός που συνόδευε το παιδί να πάει στο διδασκαλείο. Σα να λέμε "σχολικός συνοδός". Οι διδάσκοντες ασφαλώς και έχαιραν εκτίμησης, όπως και ο θεσμός της παιδείας εν γένει.Δεύτερον, ούτε όλοι οι δάσκαλοι ήταν μόνο χάπατα που μπαρμπούτιαζαν με τον παπά στον κεφενέ και διέδιδαν το "πατρίς θρησκεία...".Από 'κει και πέρα, το να αφορίζεις "τα περισσοτερα απ' αυτα που ''μαθαμε'' στο σχολειο" εν ονόματι προφανώς των (όχι λίγων, το δέχομαι) παραφουσκωμένων/εξωραϊσμένων/λογοκριμένων κεφαλαίων της ιστορίας με ξεπερνάει... Είναι ψέμματα και το συντακτικό και η αριθμητική; Μήπως 1+1=3 αλλά το πανταχού παρόν σύστημα ελέγχουμ μας το αποκρύπτει για να μας ρίχνει στους μισθούς;Στο επίπεδο τω δασκάλων που λες δεν θα διαφωνίσω, αλλά είναι αποτέλεσμα ενός φαύλου κύκλου: Όσο συνεχίζει να θεωρείται "παρακατιανό" να διδάσκεις παιδιά και οι ελληνική κοινωνία βάζει ψηλά μόνο τους μεγαλοδικηγόρους, αρχιτέκτονες, άααντε και τους καθηγητές πανεπιστημίου, τόσο οι νέοι με ικανότητες, περιεχόμενο, όραμα ωθούνται να κυνηγήσουν την επαγγελματική καταξίωση μακριά από τις σχολικές αίθουσες.Δε μπορώ να τους αδικήσω, καθώς η ανώριμη ηλικία στην οποία καλούμαστε να επιλέξουμε σταδιοδρομία μας αφήνει εκτεθειμένους σε άμεσες και έμμεσες πιέσεις από οικογένεια, περιβάλλον, κοινωνικά πρότυπα και φούσκωμα μυαλών, που δεν θα λειτουργούσαν τόσο καθοριστικά πάνω σε κάποιον πιο κατασταλαγμένο και λιγότερο... ψαρωμένο.
