@4Το ότι ταιριάζετε πολύ προσωπικά το βλέπω γιατί τόσο εσύ όσο και ο πρώην σου είστε σαφείς και συνειδητοποιημένοι. Πιστεύω πως αν είχε τύχει και στη δική σου ζωή κάτι αντίστοιχο, δε θα βασανιζόσουν με αυτές τις σκέψεις, θα είχες δηλαδή τη γνώση ώστε να διαβάζεις τις σκέψεις του, γιατί είναι κάπως κοινές στους ανθρώπους. Βέβαια αυθαίρετα υποθέτω ότι δε συνέβη σ'εσένα κάτι παρόμοιο. Λέμε πως αλλάζει η ζωή μας μετά από δραματικά γεγονότα. Αυτό συμβαίνει και όταν έχεις περάσει μόνο μια βαριά αρρώστια. Μπορεί να την ξεπεράσεις, βλέπεις όμως τη ζωή αλλιώς. Μπορεί να βιώσεις μια απώλεια ενός οποιουδήποτε κοντινού προσώπου. Ανάλογα με τον ψυχισμό σου, μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου. Μπορεί να χάσεις από φυσικά αίτια τους γονείς σου και να αλλάξει η ζωή σου, ζώντας χωρίς να είσαι πια το παιδί κάποιου. Η εξ'ολοκλήρου φροντίδα δε ενός άρρωστου γονιού, είναι ό,τι πιο σκληρό και απάνθρωπο μπορεί να βιώσει ένα παιδί, γιατί αντιστρέφονται οι ρόλοι και κανείς και τίποτα δεν το έχει προετοιμάσει γι'αυτό. Ο φίλος σου τα έζησε όλα αυτά ταυτόχρονα.Δεν αλλάζει η καθημερινότητα σου. Δεν αλλάζει η ζωή σου επειδή λείπει ένας άνθρωπος που πριν ήταν μέσα σ'αυτή. Αλλάζεις εσύ ο ίδιος. Δεν αλλάζουν τα συναισθήματα μας για τους υπόλοιπους αλλά, ειδικά το πρώτο διάστημα (και αυτό δεν είναι συγκεκριμένο, είναι καθαρά προσωπική ανάγκη το διάστημα που χρειάζεται κανείς για να ορθοποδήσει και να ζήσει τη νέα του πραγματικότητα), αλλάζουν αυτά που μπορείς να προσφέρεις στους άλλους. Σε ένα δεσμό όμως, μια ερωτική σχέση, μια συνύπαρξη, νιώθουμε ότι ο σύντροφος μας θα περιμένει κάποια ελάχιστα πράγματα από εμάς, είναι και απολύτως λογικό. Ο φίλος και μπράβο του, αναγνωρίζει μάλλον την αδυναμία του να το κάνει προς το παρόν.Έχοντας χάσει τον ανεψιό και τους γονείς μου, μέσα σε 2 χρόνια, πολλές φορές σκέφτηκα να απαλλάξω τον άνθρωπο μου από την βαριά, ενοχλητική, νευρική, αγχωμένη, απαισιόδοξη και συχνά ανυπόφορη παρουσία μου. Αμέτρητα βράδια ορκίστηκα ότι το πρωί θα τα μαζέψω και θα φύγω. Και αμέτρητα πρωινά το μετάνιωσα επειδή βρήκα έτοιμο καφέ ή ένιωθα ένα φιλί ή έκανα την κοιμισμένη γιατί δεν μπορούσα να πω καλημέρα κι εκείνος έκανε ησυχία για να μη μ'ενοχλήσει. Παρόλα αυτά υπήρχαν και αμέτρητες φορές που ένιωσα άπειρη μοναξιά όταν τον π.χ. τον άκουγα να μιλάει πράγματα που γίνονται, που λύνονται, λες και ήταν τα πιο δύσκολα του κόσμου. Και τότε ήθελα να φύγω γιατί τον ένιωθα ξένο. Ο φίλος σου πήρε αυτή την απόφαση και σε απάλλαξε κι εσένα από το βάρος να προσπαθείς να τον κάνεις καλά, γιατί δεν γίνεται να μας κάνει άλλος καλά, εκτός από εμάς τους ίδιους και τον χρόνο. Και όσο κι αν τον αγαπάς, δε θα μπορούσες να τον βοηθήσεις. Ή θα έπρεπε να έχεις την απέραντη αντοχή να ζεις καθημερινά σκεπτόμενη τις δικές του, ανομολόγητες/ανείπωτες ανάγκες. Αυτή η αντοχή όμως δεν είναι κατ'ανάγκη αρετή. Εξαρτάται από ένα σωρό παράγοντες. Και πάνω απ'όλα δεν είναι αυτονόητη ή υποχρεωτική.Είναι σπάνιο να βρεις άνθρωπο να ταιριάζεις. Αν νομίζεις ότι αυτός ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο θα ήθελες να ζήσεις τη ζωή σου, είναι δική σου επιλογή να τον περιμένεις να επιστρέψει στην πραγματικότητα, με την ελπίδα ότι θα σε θέλει ξανά στην πραγματικότητα του. Αν δεν επιστρέψει, μην θεωρήσεις ότι δε σε αγάπησε. Δες τον σαν έναν άλλον άνθρωπο πια. Προσωπικά συνηθίζω να λέω η "παλιά πόντια" όταν αναφέρομαι στον εαυτό που είχα πριν τις απώλειες. Αν όμως σκεφτείς να τον περιμένεις, μην του το πεις.Ο χρόνος θα δείξει και για σένα αν μπορείς να το κάνεις.
