Αυτό το άρθρο με έκανε να συγκινηθώ..Πριν 2 μήνες τελείωσαν οι χημειοθεραπείες της μητέρας μου.Μόλις αισθάνθηκε καλά πήγαμε να αγοράσει μια περούκα.Ήταν μια πολύ έντονη στιγμή.Δε θα την ξεχάσω ποτέ.Εν τέλη προτίμησε να μην αγοράσει περούκα. Αισθανόταν καλύτερα με τα μαντίλια.''Θέλω ο κόσμος να βλέπει τι έχω.Θέλω όλοι να ξέρουν ότι ήμουν άρρωστη, τι τράβηξα.Μα όλα μέσα στη ζωή είναι :) .'' μου λέει.Και κάτι τελευταίο...όταν όλοι σας λένε ότι δεν υπάρχει ελπίδα....μην το βάζετε κάτω...Η μητέρα μου είναι ένα ζωντανό παράδειγμα!! Καλή δύναμη σε όλους !!!