Aγαπητέ De La Net,συμφωνώ με ορισμένα από τα λεγόμενά σου. Ωστόσο, θεωρώ ότι προδικάζεις εύκολα: "θα πληγωθεί λίγο, θα το ξεχάσει σύντομα και θα προχωρήσει γρήγορα με την ζωή της και στο μεταξύ θα έχει αποκτήσει και μερικές πολύτιμες εμπειρίες αρκετά αναίμακτα". Έχοντας υπάρξει σε βραχύβια σχέση με κάποιον 19 χρόνια μεγαλύτερό μου, με τον οποίο ήμουν τρελά ερωτευμένη, ο χωρισμός μας μου στοίχησε τόσο, που στο τέλος άρχισα να βλέπω ειδικό. Και σημειωτέον, δεν ήταν καθηγητής μου ή κάτι τέτοιο, απλά κάποιος μεγαλύτερος. Η ψυχολόγος μου είχε πει, πως ο λόγος για τον οποίο ήμουν τόσο χάλια ήταν η δύσκολη σχέση που είχα με τον πατέρα μου στην παιδική μου ηλικία, και η δεύτερη (και χαριστική) απόρριψη που βίωσα όταν προσπάθησα να βρω έναν πατέρα στο πρόσωπο αυτού του τύπου. Έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια από τότε, κι ακόμα πιάνω τον εαυτό μου να στενοχωριέται όποτε τον σκέφτομαι, ή να ταράζεται όποτε τον βλέπω (έχουμε κοινούς φίλους). Και δεν στενοχωριέμαι επειδή έχω ακόμα αισθήματα. Όσο ερωτευμένη και να ήμουν τότε, ο τρόπος με τον οποίο με χώρισε δεν αφήνει περιθώρια ύπαρξης θετικών συναισθημάτων από τη μεριά μου. Αλλά στενοχωριέμαι που έριξα τις άμυνές μου (διότι αρχικά ήμουν τρελά καχύποπτη με κάποιον 40, με λεφτά κι επιτυχημένο που θέλει να βγει με μια φοιτήτρια) για κάποιον που μου έδειξε αρχικά έμπρακτα ότι με βλέπει σοβαρά, για να με παρατήσει στα κρύα του λουτρού εντελώς ξαφνικά. Ίσως στην περίπτωση της κοπέλας, όπου ο χωρισμός ήταν λίγο πέρασε-και-δεν-ακούμπησε, να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Αλλά αν θέλεις την άποψή μου, μια κοπέλα που ερωτεύεται έναν πολύ μεγαλύτερό της, κατά 90% έχει άλυτα father issues. Ένας 40ης ή 50ης που δεν το λαμβάνει αυτό υπ'όψιν του είναι τουλάχιστον ανεύθυνος κι ανώριμος. Οπότε είναι εξαρχής ΠΟΛΥ άνιση η σχέση, ακόμα κι αν είναι και οι δυο ενήλικες. Αν η κοπέλα θέλει να μπει σε μια τετοια σχέση, ας το κάνει. Ακόμα κι εγώ, που πλέον έχω ψυχολογικά τραύματα να επουλώσω εξαιτίας αυτής της σχέσης, δε μετανιώνω. Αλλά οι συνέπςειες δεν είναι τόσο προβλέψιμες όσο νομίζεις.
