Εντάξει, είναι σαφές, το παραδέχομαι: το θέαμα είναι κάπως γελοίο. Οι φωνές είναι υπερβολικές, ο επιτονισμός είναι αφύσικος, η γλώσσα είναι βεβιασμένη.Προς υπεράσπιση, όμως, των νέων αυτών ανθρώπων, θα ήθελα να πω μερικές σκέψεις μου, έτσι, να βρίσκονται. Πρόκειται για πρωτοετείς, που σημαίνει άνθρωποι 19-20 χρονών, πολύ νέοι. Αυτό που ξέρουν από στρατό είναι η έως τώρα συντομότατη εκπαίδευσή τους των λίγων μηνών. Στην εκπαίδευση όλα γίνονται υπό ηθελημένη πίεση από τους εκπαιδευτές, τραβηγμένα σε εκφραστικές υπερβολές και με πολλές, πολλές (πολλές) επαναλήψεις. Σε βαθμό που, συνδυαστικά με τον εγκλεισμό σε ένα στρατόπεδο, σταδιακά μειώνεται η αίσθηση της λειτουργίας των πραγμάτων στον έξω κόσμο και υπερισχύει η εσωτερική πραγματικότητα. Έτσι και με τη φωνή, και το νεύρο στη χειραψία, οι τρόποι γίνονται απότομοι, σχεδόν επιθετικοί για έναν πολίτη.Σε αυτήν την πραγματικότητα της σχολής (ή του στρατοπέδου, του φυλακίου κλπ), αποκτά μεγάλη σημασία η ιεραρχία. Στις σχολές και σε στρατολαγνικές μονάδες, αρκεί ο απέναντί σου να είναι μισό βαθμό ανώτερος για να σου κάνει τη ζωή δύσκολη. Στο βιντεάκι οι (μελλοντικοί ακόμα!) υπαξιωματικοί έχουν απέναντί τους τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου, έναν αντιστράτηγο (διότι η Ελλάδα δεν έχει στρατηγούς σε καιρό ειρήνης) - πρόκειται για μια χαοτική διαφορά βαθμών.Επίσης, βρίσκονται σε μια πολύ αγχωμένη στιγμή της ζωής τους: μια επαγγελματική τελετή στην οποία είναι πρωταγωνιστές. Κάποιοι από εμάς αγχωθήκαμε για τα λίγα βήματα που είχαμε να κάνουμε για να πάρουμε το πτυχίο από τον κοσμήτορα, που, στο κάτω-κάτω, τα λάθη θα φέρνανε μόνο χαβαλέ. Στις στρατιωτικές ορκωμοσίες τα λάθη σημαίνουν αποτυχία για κάτι που προετοιμάστηκες και ότι την άλλη μέρα ο εκπαιδευτής σου (που θα έχει εντωμεταξύ κατσαδιαστεί) θα σε τρέχει χειρότερα.Το κακό είναι να είσαι ανώτατος αξιωματικός, να έχεις φάει τόσα χρόνια επαγγελματικής βιοπάλης και οικογενειακής παίδευσης και να επιμένεις να δίνεις σημασία στα εξωτερικά δείγματα πειθαρχίας και ηθικού, αγνοώντας την πραγματική μαχιμότητα των σχηματισμών που διοικείς. Υπάρχουν τέτοιοι ταξίαρχοι και στρατηγοί, ευτυχώς πολύ λιγότεροι από τους υπολοίπους, που γυρνάνε στα στρατόπεδα το Πάσχα και τα Χριστούγεννα και αντί να πούνε καμιά χαλαρωτική κουβέντα για μπάλα, για επαγγέλματα, για τα χωριά των φαντάρων κλπ, σουβλίζουν το αρνί με βήμα και παράγγελμα, που λέει ο λόγος.Για να παραφράσω Günter Wallraff, αυτοί είναι οι στρατιωτικοί βροντοφωνόσαυροι της Ευρώπης: πολλή φωνή, μικρό αξιόμαχο και καταδικασμένοι να αποτύχουν και να εξαφανιστούν άδοξα, σε καταστάσεις κρίσης.
