Δυστυχώς στην Ελλάδα αυτές οι καταστάσεις είναι ακόμα ταμπού και είμαστε πάρα πολύ πίσω.Όταν έκανα πρακτική σε ένα παιδικό σταθμό,ήταν ένα παιδάκι (5 χρονών),ίσως το πιο υπέροχο που έχω γνωρίσει ποτέ,το οποίο δεν μίλαγε,ήταν συνέχεια μόνο του και δεν μπορούσε να πιάσει καν το κουτάλι για να φάει..Είχε προφανέστατα αυτισμό,αλλά οι γονείς αρνούνταν να το δεχτούν και κατ'επέκταση να κάνουν κάτι γι'αυτό και να το βοηθήσουν έτσι ώστε να μην νιώθει κι αυτό διαφορετικό..Αυτό που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση είναι ότι για μεσημεριανό του έβαζαν ένα κομμάτι τυρί και ένα κομμάτι παριζάκι για να μπορέσει να φάει..