Η περίπτωση της #2 μου θύμισε ένα πρόσφατο γράμμα στην στήλη όπου η γράφουσα, νεοφερμένη σε μια δουλειά, προσπαθεί με το καλημέρα-σας να δημιουργήσει σχέσεις οικειότητας/φιλίας με τους συναδέλφους. Εκτός από την διαφορά νοοτροπίας που ενδεχομένως υπάρχει από το ένα γεωγραφικό διαμέρισμα (απ' όπου προέρχεσαι) στο άλλο (εκεί που πήγες), υπάρχει και το λεγόμενο καψόνι. Εγώ για καψόνι το βλέπω όλο αυτό. Όπως σχολίασα και στην παρόμοια περίπτωση, επαναλαμβάνω ότι είμαι της γνώμης πως σε ένα άγνωστο περιβάλλον δεν μπαίνουμε με φόρα - βολιδοσκοπούμε πρόσωπα και καταστάσεις και κάνουμε μικρά βήματα κάθε φορά προς την εξοικείωση. Μπήκε στον χώρο τους μία δυναμική Θεσσαλονικιά, με τις περγαμηνές της και πολυταξιδεμένη κι άρχισε να προσκαλεί στο σπίτι της για τσάγια και καφέδες. Δεν είναι κακή η πρόθεση, αλλά δεν ξέρεις με ποιους έχεις να κάνεις για να προσεγγίσεις τόσο ανοιχτά μια σφηκοφωλιά. Ούτε ξέρω αν και πώς μαζεύεται τώρα το πράγμα, το σίγουρο είναι ότι αν αρχίσεις τις κατινιές σε καλό δεν θα σου βγει. Μάλλον το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να αποχωρήσεις με την λήξη της σύμβασής σου, αφού όμως ενημερώσεις την κεφαλή ή το Δ.Σ. της εταιρείας για το ποιον των συναδέλφων σου. Μετά βάζεις το καπελάκι σου στραβά και τους χαιρετάς.