Γέλασα πολύ με την πρώτη ιστορία και πρέπει να γράψω το εξής. Κάποτε ήμουν στο λεωφορείο του αεροδρομίου και παρατήρησα έναν τύπο γύρω στα 60, χοντρούλη, με γυαλιά που του κρέμονταν τα σάλια στα χείλη του. Για την ακρίβεια είχε κολλήσει κάπως το σάλιο στο άνω χείλος και είχε ξεραθεί και κολλούσε με το κάτω χείλος. Σκέφτηκα τότε από μέσα μου: "Ποιος άτυχος θα κάτσει δίπλα του στο αεροπλάνο;" Και ναι ήμουν εγώ. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού, άνοιξε το βιβλίο του για να διαβάσει και έριξα μια ματιά και εγώ και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Άξαφνα μου έπιασε την συζήτηση και ειλικρινά ο άνθρωπος ήταν πανέξυπνος. Παρά την διαφορά ηλικίας μας, ήταν μια από τις πιο ωραίες συζητήσεις που έχω κάνει και δεν θυμόμουν πια ούτε το σαλάκι, ούτε τίποτα. Επίσης, κατά την συζήτηση μου είπε ότι θα πήγαινε να συναντήσει το εγγόνι του. Από αυτήν την εμπειρία κράτησα δύο πράγματα. Μην κρίνεις κανέναν από την εμφάνισή του. Η εμφάνιση δεν λέει τίποτα σχετικά με το πόσο ενδιαφέρων είναι ένας άνθρωπος. Και επίσης μην ξεχνάς ότι κάθε άνθρωπος έχει από πίσω του μια οικογένεια. Όπως δεν θα ήθελα να χαρακτηρίσει κάποιος άσχημα τον παππού μου μόνο και μόνο για την εμφάνιση του, δεν πρέπει να το κάνω κι εγώ για τον οποιονδήποτε. Περιττό να πω ότι από τότε δεν παρατηρώ καθόλου θέματα εμφάνισης. Οι φίλοι μου πολλές φορές σχολιάζουν και μου λένε "καλά δεν παρατήρησες πώς ήταν ο τάδε; Δεν παρατηρείς ποτέ τίποτα". Όχι δεν παρατηρώ έκτοτε καθόλου την εμφάνιση. Δεν με νοιάζει. Εκτός κι αν βλέπω το αγόρι μου. Το αγόρι μου πάντα το παρατηρώ :P.