Σας ευχαριστώ. Ναι, η ψυχουλα μου το ξέρει αλλά από την άλλη κατέβηκα από τα σύννεφα και άρχισα να ζω στην πραγματικότητα και μου αρέσει. Όχι που ταλαιπωρειται το παιδί μου αλλά επειδή μαθαίνουμε μαζί να κάνουμε τη ζωή μας να αξίζει και να νιώθουμε τυχεροί με όσα έχουμε, οταν άλλοι ζούνε μιρλιζοντας για χαζομάρες. Είναι δώρο αυτό. Κι όσο για το θέμα μας, το οποίο μου πάτησε τον καλο και γι'αυτό γράφω τόσα, δεν είμαι εγώ ισορροπημένη και ψυχραιμη, οι άλλοι ζουν στην άγνοια άθελά τους. Κι εγώ είμαι αυτή που πρέπει να τους εκπαιδευσει. Αρχικά, όλοι μου έλεγαν μη λες τι έχει το παιδί, μπορεί αργότερα να μη θέλει να είναι γνωστό. Πριτς. Άμα εγώ προσπαθώ να κρύψω κάτι που δε θα κρύβεται για πολύ, εν τέλει οι άλλοι θα κάνουν όργια κουτσομπολιων και το παιδί μου θα ντρέπεται για κάτι που δε φταίει. Τώρα το θεωρούν όλοι φυσιολογικό γιατί εμείς ζούμε φυσιολογικά, σε σημείο που πιστεύουν ότι η νόσος είναι παιχνιδάκι. Καλύτερα έτσι.