Το συγκεκριμένο κείμενο μου βγάζει πρωτίστως μια μιζέρια και μια σύγκριση άνισων καταστάσεων που δεν αφήνει περιθώρια για περαιτέρω σχολιασμό, οπότε θα αρκεστώ μόνο στον τίτλο του. Από μικρό παιδί ποτέ δεν κατάλαβα για πιο λόγο οι άνθρωποι γεννούν τόσα παιδιά χωρίς να υπάρχουν ούτε καν οι βασικές προϋποθέσεις για την ανατροφή τους. Ανήκω και εγώ σε μία τέτοια πολυμελή οικογένεια που πορεύτηκε με φρικτές στερήσεις και γκρίνια και πάντα γύριζε στο κεφάλι μου η εξής απορία: Γιατί τόση ανευθυνότητα;;; Εφτασα 40 ετών και ποτέ μέχρι στιγμής δεν θέλησα να κάνω παιδί (ευτυχώς ο σύζυγος δεν είχε πρόβλημα), ίσως από απλή ευθυνοφοβία ή και κανονικό φόβο (γιατί κανένας απ τους δύο μας δεν έχει σταθερή δουλειά) μήπως και μία στο εκατομμύριο το παιδί μου περνούσε αυτά που πέρασα εγώ και τ' αδέρφια μου. Πέρυσι ένας παλιός δάσκαλος μου είπε "Να ξέρεις.. Οι ευθυνόφοβοι άνθρωποι καμιά φορά είναι και οι πιο Υπεύθυνοι!!!" και τον ευχαριστώ, έγινε το μότο μου.
