Ανάλογα το σκυλί είναι μάλλον. Έχω τρία, ο ένας δεν γουστάρει ιδιαίτερα τις αγκαλιές, μόνο άμα επιστρέψω σπίτι γονατίζω και έρχεται μπροστά μου και βάζει τα ποδαράκια του γύρω από το λαιμό μου, τον αγκαλιάζω κι εγώ και κάθεται έτσι κανένα λεπτό και μετά φευγει μόνος του. Και καμιά φορά άμα κάθομαι στον καναπέ σηκώνεται και βάζει το κεφαλάκι του ανάμεσα στα πόδια μου και αν δεν τον αγκαλιάσω μου κάνει παράπονα μέχρι να το κάνω. Αλλιώς όταν δεν γουστάρει και πάω μόνη μου να τον αγκαλιάσω παίζει και να με δαγκώσει, πάντως δυσφορεί.Ο 2ος είναι παντελώς αδιάφορος. Δεν αλλάζει συμπεριφορά είτε τον αγκαλιάσω είτε του τραβάω τα αυτιά, με κοιτάει με ύφος δε θα μου χαλάσεις εσύ τη νιρβάνα μου και γυρνάει από την άλλη να ξανακοιμηθεί. Τον λέμε αρνί. Ο τρίτος όμως, άλλη φάση. Θέλει συνέχεια την επαφή μαζί μας. Καθόμαστε στον καναπέ είναι πάνω μας, μες το σπίτι συνέχει πίσω μου να κλαψουρίζει μέχρι να τον πάρω στα χέρια μου, όταν κοιμόμαστε θέλει να τον έχουμε αγκαλιά, οι άλλοι δεν μπαίνουν καν στο υπνοδωμάτιο, αυτός δεν κοιμάται αν δεν βολευτεί μες την αγκαλιά μου με το κεφάλι του στο λαιμό μου. Ευτυχώς είναι ο πιο μικρόσωμος απ'τους τρεις και δεν πιάνει πολύ χώρο αλλιώς θα πρεπε να αλλάξουμε κρεβάτι. Ίσως φταίει το ότι τον βρήκα εγκαταλελειμμένο πολύ μικρό, λίγων ημερών μαζί με τα αδερφάκια του. Τα άλλα δεν τα κατάφεραν, αυτόν τον τάιζα με μπιμπερό για να επιβιώσει. Πάντως είναι κολλημένος πάνω μου, τουαλετα να πάω κάθεται απ'έξω και κλαίει. Οπότε ίσως είναι στο χαρακτήρα του σκύλου και πως τον έχει μάθει ο ιδιοκτήτης του από μικρό. Αλλά από την εμπειρία μου και μόνο η πλειοψηφία νομίζω είναι σαν το πρώτο μου σκυλί, απολαμβάνουν τις αγκαλιές όταν τις θέλουν αυτοι, αλλιως ίσως γίνουν ενοχλητικές.