Πολύ ενδιαφέρον θέμα. Είμαι στη φάση που προσπαθώ να ξεπεράσω τον καταναγκασμό να τελειώνω ότι αρχίζω - ακόμα και αν μέχρι να τα τελειώσω έχω στο μεταξύ διαβάσει άλλα τρία. Και παρόλα αυτά έχω "αφήσει" όπως λέει ο Άρης Δημοκίδης τη "Νανά" του Ζολά - από τα φοιτητικά μου χρόνια το παλεύω - και ένα ακόμα,σύγχρονου έλληνα συγγραφέα, που δεν έχω κανένα λόγο να το διαβάσω, αλλά λόγω προσωπικής γνωριμίας με τον συγγραφέα αισθάνομαι τύψεις. Η Νανά δε με σημάδεψε τόσο που ούτε καν έχω αγγίξει άλλους γάλλους συγγραφείς της ίδιας σχολής και εποχής (φοβάμαι μην τους παρατήσω και αυτούς και πολλαπλασιαστούν οι τύψεις - άλλωστε και τις Χαμένες Ψευδαισθήσεις με το ζόρι το τέλειωσα). Λένα, να γράψεις και ένα άρθρο για το άγχος του πόσα πολλά σημαντικά βιβλία θα θέλαμε να διαβάσουμε και δεν μπορούμε, ή για τις τύψεις που νιώθουμε κάθε φορά που διαβάζουμε και απολαμβάνουμε ένα μάλλον εύπεπτο βιβλίο, σπαταλώντας χρόνο που θα μπορούσαμε να έχουμε αφιερώσει σε ένα "μεγάλο" βιβλίο. Σας παρακαλώ, πείτε μου ότι δεν είμαι μόνο εγώ έτσι, αλλιώς να ψάξω να βρω έναν καλό ψυχολόγο