Ζούμε σε ένα υπερχρεωμένο κράτος που δεν μπορεί να συντηρήσει ούτε τον εαυτό του. Τα σύνορά μας είναι ανοιχτά και δεχόμαστε κόσμο αβέρτα τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι τα έχουν κλείσει. Φιλοξενούμε 52.000 ανθρώπους αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, και έχουμε και κάποιους οργανισμούς να μας κουνάνε το δάχτυλο. Λες να μπορούσαμε να τους παρέχουμε καλύτερες συνθήκες και δεν το κάνουμε; Έχουμε να αντιμετωπίσουμε και καθημερινά επεισόδια στους χώρους διαμονής. Εγώ βλέπω όλον αυτόν τον καιρό όλους τους διεθνείς οργανισμούς που κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα να λάμπουν διά της απουσίας τους και έχω αρχίσει και αναρωτιέμαι ποιος ο λόγος ύπαρξής τους, αν είναι απλά να μιλάνε χωρίς να κάνουν κάτι. Αν δεν ήταν οι Έλληνες ευαισθητοποιημένοι, οι άνθρωποι αυτοί θα πέθαιναν της πείνας. Αν τώρα κάποιοι δεν είναι ευχαριστημένοι από τη φιλοξενία, μπορούν κάλλιστα να γυρίσουν στις πατρίδες τους.