Δεν φοβάμαι να ονειρευτώ,απλά δεν μπορώ.Δεν βρίσκω κάτι που μπορεί να με γεμίσει.Και προσπαθώ τόσο μα τόσο πολύ.Δεν ξέρω τι θέλω,όμως ξέρω τι δεν θέλω.Μια συμβατική ζωή.Δεν υποτιμώ τους ανθρώπους που διάλεξαν να κάνουν οικογένεια.Κι εγώ ανήκω σε μια οικογένεια.Απλά δεν καταλαβαίνω πως μπορεί ένα μοντέλο ζωής να δουλεύει για τόσους διαφορετικούς ανθρώπους.Δεν υπάρχει άλο?Αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου?Δουλειά,άντρας,παιδιά...ζωγραφική,διάβασμα..)Κι αν είναι αυτός εμένα γιατί δεν με ικανοποιεί αυτή η προοπτική?Floter έχεις απίστευτο δίκιο σ'αυτό που λες(εξαρτημένη στην γνώμη των άλλων).Είμαι.Από πάντα ήμουν.Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως προκύπτει αυτό από αυτά που έγραψα ή πως συνδέονται