Το πρόβλημά μας δεν είναι ότι κάποιοι συνωμοσιολόγοι μιλάν για "ορθόδοξους αδελφούς". το πρόβλημα είναι ότι ολόκληρη η πολιτική σκηνή αντί να ψάξει και να βρει βιώσιμες λύσεις (που θα δυσαρεστήσουν μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων τους) ποντάρουν σε εύκολα αναγνωρίσιμους εχθρούς (και φίλους).Από το '45 και μέχρι τον πόλεμο στην γουγκοσλαβία, οι κακοί ήταν οι σοβιετικοί -ρώσους τους λέγαμε τότε- που ήταν οι κουμουνιστέοι που θα μας έπαιρναν τα σπίτι, θα καίγαν τα χωράφια, θα βίαζαν και θα σκότωναν. Οι καλοί ήταν οι αμερικάνοι, με το αμέρικαν ντριμ και τα ντόλαρς που φέρναν οι μπρούκλιδες, με την υπόσχεση ότι θα ρέει το "μέλι και το γάλα".Με τον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία και με την συνδρομή του φονταμενταλιστή πολιτικάντη αρχιερέα, το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας (που είναι και η πλειοψηφία) στράφηκε απέναντι στην αμερική και προς το "ορθόδοξο τόξο" (πλην Βουλγαρίας)Τότε βρήκε έτοιμο κοινό και ο λιακό να πουλήσει συνωμοσίες, ομόδοξους αδερφούς, γέροντες παΐσιους και νεράιδες και δράκους.Και χτίζοντας σιγά-σιγά την συνωμοσιολογία και μαζεύοντας μία ευρύτατη γκάμα από ανιστόρητους μισάνθρωπους στρώθηκε το έδαφος για πολιτικούς σχηματισμούς που μας ταλαιπωρούν σήμερα.Αλήθεια, δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να συμμαχεί μαζί τους, όσο κι αν αντιλαμβάνομαι ότι δεν μπορεί να βρει πολιτικούς συμμάχους σε άλλους χώρους.Το ερώτημα είναι, πόσα χρόνια θέλουμε να ενηλικιωθούμε και να πάψουμε να πιστεύουμε σε παραμύθια;