Τί να πεις, από πού να πιάσεις και πού να τελειώσεις. Αν ψάξει κανείς αυτή την ιστορία απ' την αρχή, πριν είκοσι χρόνια περίπου, θα δει ότι κάτι δεν πάει καλά με την αντιμετώπιση του θέματος. Μην ξεχνάμε και τα εκατοντάδες ζητιανάκια που εξαφανίστηκαν από το 98 ως το 2002. Και ποιός ξέρει πόσα άλλα έκτοτε. Μια ξένη οργάνωση ενδιαφέρθηκε αλλά τί να κάνει κι αυτή, εδώ δεν υπήρχε η βούληση. Τόσα χρήματα από την ΕΕ και ποτέ δεν αξιοποιήθηκαν για χώρους φιλοξενίας ή για προσαρμογή της νομοθεσίας προς όφελος των ανηλίκων. Ούτε πίεσε ποτέ κανείς για την προστασία των παιδιών, ούτε καμιά καμπάνια κι εκστρατεία ενημέρωσης του κόσμου εναντίον των τράφικερς, σωματεμπόρων, ενοικιαστών, εκμισθωτών, κλπ, έγινε. Αντίθετα το κλίμα ήταν μάλλον ευνοϊκό γι αυτούς και αρνητικό για τη λύτρωση των παιδιών. Η έμφαση δινόταν αποκλειστικά και μόνο στη φτώχεια. Υποτίθεται ότι τα παιδιά αυτά ήταν απλώς φτωχά και όχι θύματα βασανιστηρίων. Αυτή ήταν κι η αιτία που αναπτύχθηκε το αποκρουστικό φαινόμενο: Βρήκε πρόσφορο έδαφος. Ακόμα και καταγγελία στην Αστυνομία δύσκολα έκανε κάποιος γιατί μέχρι το 2007 δεν μπορούσες να καταγγείλεις ανώνυμα, οπότε ο καθένας φοβόταν. Και χωρίς καταγγελία δεν κινητοποιούνται οι Αρχές. Αλλά και σήμερα τί να κάνουν οι Αρχές αφού δεν υπάρχουν χώροι; Φαύλος κύκλος που μόνο με μια μεγάλη καμπάνια θα έσπαγε. Πάλι καλά που η λάϊφο έδωσε έκταση στο ζήτημα αυτό.Ας αναπαυθεί το κοριτσάκι η Μαργαρίτα και χιλιάδες των χιλιάδων τέτοια παιδιά.
