Πέραν κάποιων , προφανώς ηθελημένων,υπερ-απλουστεύσεων, το άρθρο είναι ολόσωστο. Ο αρθρογράφος περιγράφει αυτό που συμβαίνει: Το "μαγαζί" (εδω βάλτε οτι θέλετε, νοικοκυριό, προϋπολογισμός, κράτος κλπ) "μπαίνει μέσα". Συνέβαινε για πολλά χρόνια στο παρελθόν και χρεοκοπήσαμε σαν νοικοκυριά και σαν χώρα. Συμβαίνει και τώρα, απλά παρουσιάζεται συγκεκαλυμμένα και μεταφέροντας απαιτήσεις στο διηνεκές, με μύριους όσους λογιστικά ορθούς η εντελώς αυθαίρετους τρόπους. Δε μιλάμε άλλωστε για κάτι αξιόπιστο ώστε (για την Ελλάδα μιλάμε) να ακολουθηθούν διεθνή πρότυπα, η κάτι που έχει ξαναγίνει , έστω, στο παρελθόν, ώστε να αποτελεί τύποις ορισμό μιας κατάστασης η λογικής αντιμετώπισης μιας κρίσης. Η μήπως όχι? Για ξανασκεφτείτε το>: αν αυτό έχει γίνει πολλάκις και με ποια αποτελέσματα ασχέτως "παρουσίασης" του η τίτλου του εκάστοτε "προγράμματος". Το κρίμα όμως δεν είναι αυτό, το πραγματικά άσχημο είναι οτι οι πολλοί δε το καταλαβαίνουν. Και σίγουρα δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν κάτι γιαυτό. Η θέλουν να κάνουν κάτι εντελώς λάθος, ακριβώς επειδή δεν θέλουν ή/και αδυνατούν να συλλάβουν κάτι τόσο απλό, η αλήθεια είναι...