Συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο...αποδίδει μάλιστα τις ευθύνες κατά πως τους πρέπει. Ζούμε μια παρανοϊκή πραγματικότητα, στον μικρό παράδεισο του Dali και δε βλέπω να ξεφεύγουμε λίαν συντόμως, αλλά να απολαμβάνουμε τον παραλογισμό και σε πιο ακραίες εκφάνσεις.Έχω εκφράσει ήδη σε έτερα άρθρα την αποστροφή μου απέναντι στην εικόνα των αυτοαποκαλούμενων επαναστατών, αλλά δεν μπορώ να μην σταθώ και με κριτικό μάτι, όση κατανόηση κι ανοχή κι αν επιδείξω, απέναντι στη θέση της συγκεκριμένης μάνας. Είναι αδιανότητο και παρά την όποια σύγχυσή της να μην καταλήγει σε μια παιδαγωγική θέση, σε μια καταδίκη επιλογών που εμπίπτουν σε κακουργηματικές πράξεις του κοινού ποινικού κώδικα. Αρκετά με την συνειδητή ιδεολογική θολούρα που εξομοιώνει την αναρχική ιδιοσυγκρασία με ληστείες τραπεζών μετά καλάσνικοφ κι απαξιώνει θεωρήσεις οραματιστών της συγκεκριμένης σχολής. Η μεγαλύτερη πληγή για το χώρο δεν είναι η προπαγάνδα ή η λάσπη των αντιφρονούντων του άλλου άκρου, αλλά η δράση των ιδίων που δίνει μια διαστρεβλωμένη οπτική των αξιών τους στο μέσο όρο.Η τρομοκρατία συνιστά μια έννοια που ο καθένας τη μεταχειρίζεται κατά πως βολεύει κι ενίοτε αποκτά σάρκα ακόμα κι από τους εκφραστές της έννομης τάξης. Όπως κι η δημοκρατία ή η στηλίτευση της βίας. Απαιτώ όμως κάτι περισσότερο από μια επιπόλαιη διάθεση, μια παραμορφωτική επαναστατικότητα και μια αίσθηση "κάνουμε τον αντισυστημικό χαβαλέ μας" και καταθέτουμε την πλημμυρίδα της τεστοστερόνης μας δίχως να νιώθεις πως υπάρχει σαφώς ορισμένος στόχος και προοπτική.